Tweet
Iranian Students In India
اکنون چند سالی است که رشد اقتصادی و جايگاه علمی هند، توجه جهان را به خود جلب کرده است ولی حتی در زمانی که نام "هند" ياد آور فقر و تنگدستی بود نيز، اين کشور مقصد شمار زيادی از دانشجوايان ايرانی برای ادامه تحصيل بود و اکنون هم هزاران دانشجوی ايرانی در ايالتهای مختلف آن درس می خوانند.
ولی چرا هند؟ "پوريا آستراکی" مدير شرکت مشاوره "پارسيان، ايران اينديا" که در زمينه اعزام دانشجويان ايرانی به دانشگاههای هند فعاليت می کند، می گوید: "يکی از نکاتی که بسيار باعث تشويق دانشجويان ايرانی شده که هند را برای ادامه تحصيل انتخاب کنند، زبان آکادميک اين کشور است که انگليسی است. مواد درسی به انگليسی است و دانشجويان هم ملزم هستند که فعاليتهای خود را به زبان انگليسی ارائه کنند."
وی ادامه می دهد: "مسئله، هزينه تحصيلی است. اکثر دانشجويان ايرانی در هند بايد خود هزينه تحصيلی شان را تامين کنند و هند در مقايسه با دوبی، قبرس و يا جاهای ديگر خيلی ارزانتر است."
آقای آستراکی می گوید: "نکته آخر هم اينکه، دانشگاههای هند هم از اعتبار و قدمت دانشگاهی خوبی برخوردار است."
همه داستان اين نيست، آنطور که شايا ذهبيون دانشجوی رشته کامپيوتر در دانشگاه حيدرآباد می گويد: "بيشتر دانشجويان پسر ايرانی که من ديده ام و به هند آمده اند، بخاطر فرار از سربازی بوده است. به محض اينکه دوره دبيرستان را تمام کرده اند، آمده اند تا پيش دانشگاهی را هم اينجا بگذارند و بعد هم درس بخوانند و يا هم از اينجا بروند يک کشور ديگر."
این دانشجو می گوید: "بخاطر اينکه وقتی پيش دانشگاهی را تمام کنند نمی توانند بدون گذراندن سربازی از کشور خارج شوند. دانشجويان دختر هم بيشتر برای اينکه با کنکور روبرو نشوند، تحصيل در هند را انتخاب کرده اند."
البته شايا می گويد که خودش به دليل دور زدن کنکور به هند نرفته، ولی اين تجربه ای است که نسيم فتحی دانشجوی مقطع فوق ليسانس اقتصاد داشته است: "من می توانستم در ايران هم درس بخوانم، ولی نمی توانستم برای کنکور صبر کنم و بعد هم اگر قبول نشدم، سال ديگر شرکت کنم و همين طور ادامه پيدا کند. فکر کردم به اين شکل وقتم خيلی تلف می شود، اين بود که به هند آمدم. به نظر من کنکور سدی است که برای بسياری از جوانان ايرانی مشکل آفرين شده است."
از انگيزه ها که بگذريم، آنهايی که تجربه تحصيل در هند را داشته اند و يا هم اکنون در حال تحصيل هستند از وضعيت فعلی چه می گويند؟
آرمان شفيع لو دانشجوی مقطع دکترا در رشته فيزيک دانشگاه پونا در ايالت ماهاراشترا می گوید: "کسانی بوده اند که خيلی موفق بوده اند. من يکی از دوستانم بعد از سه سال تحصيل در اينجا موفق به اخذ مدرک ليسانس شد، بعد دو سال را صرف فوق ليسانس کرد. بلافاصله مقطع دکترا را گذراند. در تمام اين مدت از جمله دانشجويان ممتاز بود و اکنون به عنوان کسی که در رشته مديريت دکترا دارد و تمام دوره تحصيلات عالی اش را به زبان انگليسی گذرانده به کشور بازگشته است. ولی کسی را هم می شناسم که هشت سال اينجا بود و بعد از هشت سال مجبور شد که با رشوه مدرک ليسانس را بگيرد."
اگرچه ميان هند و ایران به لحاظ فرهنگی تشابهات بسياری وجود دارد، ولی تفاوتها هم کم نيستند. به گفته دانشجويان يکی از تفاوتها، در عرصه آزاديهای اجتماعی است که البته بسياری از دانشجويان پسر و دختر را با مسائلی جانبی غير از درس و تحصيل نيز دست به گريبان کرده است.
چيزی که شايا از تجربه همکلاسيهايش و تاثير منفی اين مسائل جانبی بر آنها می گويد: " اگرچه شمار دانشجويان ايرانی در دانشگاههای ديگر کم نبود، ولی ما سه سال پيش اولين گروه پر تعداد دانشجويان ايرانی بوديم که وارد دانشگاه حيدر آباد شديم. از ۵۰ نفری که وارد سال اول شديم، فقط دو نفر، من و يکی ديگر از بچه ها، توانستيم با موفقيت سه سال را بگذرانيم. بقيه نتوانستند از همان سال اول و چندتايی هم از سال دوم بگذرند. خوب اين نشان می دهد که خيلی حواس بچه ها پرت مسائل جانبی شد که چنين اتفاقی افتاد."
او در اين باره می گويد که خيلی از دانشجويان ايرانی در ماههای اول وقت زيادی را در کلوبهای شبانه سپری می کنند، ساعتها به تفريح می پردازند و حتی در برخی موارد به نزاعهای خيابانی که در ميان برخی از جوانهای هندی معمول است کشيده می شوند.
از اينها که بگذريم ميزان رضايت دانشجويان از زندگی در محيط هند تاچه اندازه است. چيزی که البته به وضعيت محل تحصيل، آب و هوای منطقه و نيز وضعيت شخصی دانشجويان بستگی دارد.
ولی آنطور که غزل السادات شفايی می گويد، در آخر دانشجو بايد با خوبی ها و بدی های هند بسازد: "در برخورد اول، هند برای من اصلا جالب نبود. به نظرم مردم خيلی فقير می آمدند و شهر ها هم خيلی شلوغ و کثيف. غذاها تند، آب و هوا هم در بعضی جاها خيلی گرم و مرطوب."
وی ادامه می دهد: "ولی آهسته آهسته به مردم، محيط و غذاها عادت کرديم. البته سطح علمی دانشگاهی که ما در آن درس می خوانيم خيلی خوب است، اساتيد خوبی هم داريم ولی خوب خيلی هم در هند سختی کشيده ايم. کمی توقعات خودمان را پايين آورديم و در بعضی موارد هم هند را بهتر از آن چيزی که می دانستيم يافته ايم."
و اما بعد از سالها دوری از خانواده و مطالعه و تحقیق در دانشگاههای هند، چه راهی در برابر فارغ التحصیلان قرار دارد؟
نسیم فتحی می گوید که می خواهد تحصیلاتش را تا مقطع دکترا ادامه بدهد به این امید که بتواند در ایران کاری بیابد.
"برای اینکه مقطع دکترا را بگذرانم باید سه سال دیگر اینجا باشم، بنابراین حالا حالاها اینجا هستم. بعد می خواهم به ایران برگردم و به عنوان استاد دانشگاه دست به کار شوم. چون تحصیلاتم به زبان انگلیسی بوده شاید هم با شرکتهای خارجی کار کنم. البته تا جایی که می دانم که پیدا کردن شغل در ایران هم کار آسانی نیست."
در کنار اینکه شمار دانشجویان ایرانی از اقامت در هند بسیار راضی هستند و مانند فرشید فرزاد که بعد از گرفتن دکترا به ایران بازگشته جامعه هند را آرام، مهربان و متنوع می داند،
هستند کسانی که مانند شاهرخ بهبهانی دانشجوی مقطع فوق لیسانس ادبیات انگلیسی که برای بازگشت به ایران لحظه شماری می کنند.
او می گوید که انتظاراتی که از تحصیل در هند داشته برآورده نشده و فکر می کند که هر سال وضعیت بدتر می شود.
ولی چرا هند؟ "پوريا آستراکی" مدير شرکت مشاوره "پارسيان، ايران اينديا" که در زمينه اعزام دانشجويان ايرانی به دانشگاههای هند فعاليت می کند، می گوید: "يکی از نکاتی که بسيار باعث تشويق دانشجويان ايرانی شده که هند را برای ادامه تحصيل انتخاب کنند، زبان آکادميک اين کشور است که انگليسی است. مواد درسی به انگليسی است و دانشجويان هم ملزم هستند که فعاليتهای خود را به زبان انگليسی ارائه کنند."
وی ادامه می دهد: "مسئله، هزينه تحصيلی است. اکثر دانشجويان ايرانی در هند بايد خود هزينه تحصيلی شان را تامين کنند و هند در مقايسه با دوبی، قبرس و يا جاهای ديگر خيلی ارزانتر است."
آقای آستراکی می گوید: "نکته آخر هم اينکه، دانشگاههای هند هم از اعتبار و قدمت دانشگاهی خوبی برخوردار است."
همه داستان اين نيست، آنطور که شايا ذهبيون دانشجوی رشته کامپيوتر در دانشگاه حيدرآباد می گويد: "بيشتر دانشجويان پسر ايرانی که من ديده ام و به هند آمده اند، بخاطر فرار از سربازی بوده است. به محض اينکه دوره دبيرستان را تمام کرده اند، آمده اند تا پيش دانشگاهی را هم اينجا بگذارند و بعد هم درس بخوانند و يا هم از اينجا بروند يک کشور ديگر."
این دانشجو می گوید: "بخاطر اينکه وقتی پيش دانشگاهی را تمام کنند نمی توانند بدون گذراندن سربازی از کشور خارج شوند. دانشجويان دختر هم بيشتر برای اينکه با کنکور روبرو نشوند، تحصيل در هند را انتخاب کرده اند."
البته شايا می گويد که خودش به دليل دور زدن کنکور به هند نرفته، ولی اين تجربه ای است که نسيم فتحی دانشجوی مقطع فوق ليسانس اقتصاد داشته است: "من می توانستم در ايران هم درس بخوانم، ولی نمی توانستم برای کنکور صبر کنم و بعد هم اگر قبول نشدم، سال ديگر شرکت کنم و همين طور ادامه پيدا کند. فکر کردم به اين شکل وقتم خيلی تلف می شود، اين بود که به هند آمدم. به نظر من کنکور سدی است که برای بسياری از جوانان ايرانی مشکل آفرين شده است."
از انگيزه ها که بگذريم، آنهايی که تجربه تحصيل در هند را داشته اند و يا هم اکنون در حال تحصيل هستند از وضعيت فعلی چه می گويند؟
آرمان شفيع لو دانشجوی مقطع دکترا در رشته فيزيک دانشگاه پونا در ايالت ماهاراشترا می گوید: "کسانی بوده اند که خيلی موفق بوده اند. من يکی از دوستانم بعد از سه سال تحصيل در اينجا موفق به اخذ مدرک ليسانس شد، بعد دو سال را صرف فوق ليسانس کرد. بلافاصله مقطع دکترا را گذراند. در تمام اين مدت از جمله دانشجويان ممتاز بود و اکنون به عنوان کسی که در رشته مديريت دکترا دارد و تمام دوره تحصيلات عالی اش را به زبان انگليسی گذرانده به کشور بازگشته است. ولی کسی را هم می شناسم که هشت سال اينجا بود و بعد از هشت سال مجبور شد که با رشوه مدرک ليسانس را بگيرد."
اگرچه ميان هند و ایران به لحاظ فرهنگی تشابهات بسياری وجود دارد، ولی تفاوتها هم کم نيستند. به گفته دانشجويان يکی از تفاوتها، در عرصه آزاديهای اجتماعی است که البته بسياری از دانشجويان پسر و دختر را با مسائلی جانبی غير از درس و تحصيل نيز دست به گريبان کرده است.
چيزی که شايا از تجربه همکلاسيهايش و تاثير منفی اين مسائل جانبی بر آنها می گويد: " اگرچه شمار دانشجويان ايرانی در دانشگاههای ديگر کم نبود، ولی ما سه سال پيش اولين گروه پر تعداد دانشجويان ايرانی بوديم که وارد دانشگاه حيدر آباد شديم. از ۵۰ نفری که وارد سال اول شديم، فقط دو نفر، من و يکی ديگر از بچه ها، توانستيم با موفقيت سه سال را بگذرانيم. بقيه نتوانستند از همان سال اول و چندتايی هم از سال دوم بگذرند. خوب اين نشان می دهد که خيلی حواس بچه ها پرت مسائل جانبی شد که چنين اتفاقی افتاد."
او در اين باره می گويد که خيلی از دانشجويان ايرانی در ماههای اول وقت زيادی را در کلوبهای شبانه سپری می کنند، ساعتها به تفريح می پردازند و حتی در برخی موارد به نزاعهای خيابانی که در ميان برخی از جوانهای هندی معمول است کشيده می شوند.
از اينها که بگذريم ميزان رضايت دانشجويان از زندگی در محيط هند تاچه اندازه است. چيزی که البته به وضعيت محل تحصيل، آب و هوای منطقه و نيز وضعيت شخصی دانشجويان بستگی دارد.
ولی آنطور که غزل السادات شفايی می گويد، در آخر دانشجو بايد با خوبی ها و بدی های هند بسازد: "در برخورد اول، هند برای من اصلا جالب نبود. به نظرم مردم خيلی فقير می آمدند و شهر ها هم خيلی شلوغ و کثيف. غذاها تند، آب و هوا هم در بعضی جاها خيلی گرم و مرطوب."
وی ادامه می دهد: "ولی آهسته آهسته به مردم، محيط و غذاها عادت کرديم. البته سطح علمی دانشگاهی که ما در آن درس می خوانيم خيلی خوب است، اساتيد خوبی هم داريم ولی خوب خيلی هم در هند سختی کشيده ايم. کمی توقعات خودمان را پايين آورديم و در بعضی موارد هم هند را بهتر از آن چيزی که می دانستيم يافته ايم."
و اما بعد از سالها دوری از خانواده و مطالعه و تحقیق در دانشگاههای هند، چه راهی در برابر فارغ التحصیلان قرار دارد؟
نسیم فتحی می گوید که می خواهد تحصیلاتش را تا مقطع دکترا ادامه بدهد به این امید که بتواند در ایران کاری بیابد.
"برای اینکه مقطع دکترا را بگذرانم باید سه سال دیگر اینجا باشم، بنابراین حالا حالاها اینجا هستم. بعد می خواهم به ایران برگردم و به عنوان استاد دانشگاه دست به کار شوم. چون تحصیلاتم به زبان انگلیسی بوده شاید هم با شرکتهای خارجی کار کنم. البته تا جایی که می دانم که پیدا کردن شغل در ایران هم کار آسانی نیست."
در کنار اینکه شمار دانشجویان ایرانی از اقامت در هند بسیار راضی هستند و مانند فرشید فرزاد که بعد از گرفتن دکترا به ایران بازگشته جامعه هند را آرام، مهربان و متنوع می داند،
هستند کسانی که مانند شاهرخ بهبهانی دانشجوی مقطع فوق لیسانس ادبیات انگلیسی که برای بازگشت به ایران لحظه شماری می کنند.
او می گوید که انتظاراتی که از تحصیل در هند داشته برآورده نشده و فکر می کند که هر سال وضعیت بدتر می شود.
Comment