Mohsen Namjoo

[Rasputin]

Born in 1976 in the city of Torbat-e Jaam in the northeastern province of Khorasan, Mohsen Namjoo started his musical training at the age of 12. He studied singing under Nasrollah Nasehpour from 1988 to 1992 in the city of Mashad. Since then, he has composed the soundtrack for a dozen films and many more plays. His voice appears in many of his compositions.

One Beloved and Many Lovers

A young poet read a poem in her literature classroom, mentioning beforehand that it was written for her beloved. Having listened to it, the professor said: "I am sorry to say that many are after your beloved, since I have heard his description from numerous people."

The creative poet makes use of fresh themes that lead him/ her to a unique and poetic language. The beloved in this poetry belongs only to him/ her and not to a long list of established poets who described her/ him previously.

[Rasputin]

[Rasputin]

[Rasputin]

Seldom if ever we have had talents exactly like Mohsen Namjoo in Iran, albeit we do have had great talents with similar authenticity and ingenuity in other shapes of traditional or mixed-style musical and lyrical performance all integrated into a single performer / singer.

If we're talking the Sixties and Seventies, Farmarz Aslani has been one such phenomenal artist of course playing Guitar-Flamingo in a masterfully while singing from both Hafez as well as his own lyrics. our beloved late Farhad was another typical example playing (piano and guitar accompaniment) and singing live on stage all by himself while being quite good with orchestral performances in the studio too. Foroughi was also good in his own right.

Other than these names just mentioned, there were not so many pop music "solo performer / singers" in Iran before the revolution. Most others were just singers, and not all of them very good ones really! (no offense but I think most serious listeners will agree with me on that.)

In "In-tune with the times", Manesh efers to the "traditional or classic pop" music of Iran in those times. people like Banan or Marzyeh or Haydeh and other ones. Those were the ones with a much better technically accurate singing strengths and great voices too but again not all of them did perform on their own, ie, playing some instrument and singing to it by themselves at the same time. In fact, many of them were mostly "studio singers" singing on radio rather than stage performers. they were good though. I mean the "David-voice" of Banan or the warmth in Marzyeh's tone, or the Haydeh's "high pitch" timber (to which experienced Iranian repairs men fine-tuned tape recorder!) were amongst the greatest of those times.

Interestingly enough, some of the great composers that worked with Golha of those times come from a Western Jazz music background! Khaleghi, Mahjoubi and some others used to perform live jazz music on stage in Laleh Zar cafes (Grand Hotel?) in very old times and then works like the eternally beautiful and unbeatable Karavan (sung by the great singer Banan) were created by these gentlemen.

In fact, come to think of it, the very musical masterpiece of Karavan itself, has an impressive jazz / pop ring to it. (consider the intro and ending of the work played by piano and orcestra for instance and I think you'll agree with me on that.) There are some other examples of traditional pop music in Iran too that are truly great to listen to even now: Badizadeh's "Shod Khazan" for instance, or Banan's "Elaheh Naz", or Delkash's "Amad Nobahar" are a few of such items that come to my mind right now.

All that said, Namjoo's work is "phenomenal" indeed! On a totally different category and level I'd also agree strongly! There are a number of very good talents in Iran right now, doing just great stuff really; take Arash Sobhani (Kiosk) for instance or Reza Yazdani and other guys doing Rap and HipHop, the Iranian style. all great guys indeed imho and just as phenomenal as Namjoo, however, Namjoo's style is unique. unique in the way that he has, as you have referred to it too so rightly, he has been able to mix Dylan, Farhad, Esfehani with the traditional "moghami" lyricism and still there is also another substance to it somewhat hard to explain!

But is it really hard to find out what that substance is? Not really: that extra substance is Namjoo himself! A young Iranian grown up in the years after the revolution and gone through so many ups and downs in turbulent times. Of course, there have been many other young Iranians undergoing similar conditions but not all have turned out to be like Mohsen Namjoo. Yet, as said earlier, we are now witnessing the emergence of really bright talents in the young pop (mostly underground) music scene of Iran with Namjoo and Sobhani and some other truly genius ones leading the way. I just hope this process won't be interrupted by any unnatural or natural causes whatsoever and someday we'll all be able to attend these fine people's concerts in our free and proud and peaceful homeland of Iran ...

Two more things to mention before I close this long and boring post:

1. One other great Iranian talent who is well known in the theater and cinema industry but not quite well know (except to some people) in the traditional pop music of Iran and worth mentioning in here is a certain gentleman by the name of Rasoul Najafian. He is one of those "naturals" with live and stage performance abilities only the likes of Namjoo have been able to demonstrate in their works. Just like Namjoo, Rasoul also plays Setar, Tar, Santoor, piano and sings with a warm and addictive voice you want to listen to over and over again. He is also masterly well-versed with the classic Iranian poetry of Hafez and other Iranian literature giants of the past as well as he is great at reciting his own lyrics.

Rasoul too started doing music at a very early age, many years ago, and although perhaps not as classically trained as Mohsen Namjoo, he is however capable of delivering a nice and perfect live performance almost whenever you ask him to kindly do so for you! No matter if he plays only for a sole listener in a room or for a large audience in an auditorium, Rasoul is just good! And he won't stop playing unless you tell him too ... : - )

I just could not help but mention him in here because Mohsen's performance reminds me very much of that of Rasoul's in many ways. i remember pre-revolution times Rasoul singing in different styles too: "kharabati", Dariush Rafie, Turkmen, and other ones and doing all of them so nicely that i dare say he too is phenomenal! And I'm not the only one saying so (my secret wish, however revealed as of now though, is that one day I see Namjoo and Rasoul performing together! I bet they'll make a great duo.

2.I know it's hard to do, and I'm not doing it myself either, but you (and I) should be careful with repeated playings of Namjoo's works! We don't want the effect to wear out soon, do we?

[Rasputin]

[Rasputin]

[Rasputin]

[Rasputin]

نخستین آلبوم رسمی محسن نامجو منتشر شد


آلبوم ترنج حاوی ۹ قطعه موسیقی است
پس از یک سال انتظار، آلبوم "ترنج" با صدای محسن نامجو از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز انتشار گرفت و وارد بازار موسیقی شد.
شرکت آوای باربد با حذف سه قطعه، این آلبوم را که حاوی ۹ قطعه موسیقی است، منتشر کرده است.

قطعات ترنج، تلخی نکند، جره باز، رو سر بنه به بالین، وا وا لیلی، ترسم که اشک، دل می *رود ز دستم، در میان جان و زلف قطعات این آلبوم هستند که پیش از این همگی بر روی اینترنت هزاران بار دانلود شده ولی این *بار با تنظیم جدید و به صورت مجاز منتشر شده *اند.

محسن نامجو که چند هفته پیش از ایران مهاجرت کرد، یکی از جنجالی *ترین خوانندگان موسیقی زیرزمینی ایران است که موفق به برگزاری کنسرت رسمی در ایران نشد.

مشخصه کار او که با واکنش *های بسیار از سوی اهل موسیقی و مردم همراه بود، تلفیق سبک *های مختلف موسیقی ایرانی و خارجی و تغییر در شعر کلاسیک فارسی است.

در موسیقی *های او گوشه* هایی از سبک *های راک، سنتی، بلوز، جاز و محلی شنیده می*شود.

او می*گوید: "تلفیق از نظر من اپیدمی زمانه*است. تلفیق موسیقیایی دو شکل دارد، یکی تلفیق ابزار است، مثلا قرار دادن گیتار در برابر سه تار که چیز جدیدی نیست و دیگری تلفیق گام که تا به حال کمتر در موسیقی ایران به آن پرداخته شده، مثلا کافی است که دو نت از دستگاه شور حذف شود تا به گام بلوز برسیم."

محسن نامجو متولد سال ۱۳۵۴ در تربت جام است. از سال ۱۳۶۷ با یادگیری سولفژ و نت خوانی، همچنین آموزش ردیف آوازی نزد نصرالله ناصح پور پیگیری جدی هنر موسیقی را آغاز کرد.

نامجو سال ۱۳۷۳ وارد دانشکده تئاتر شد و یک سال پس از این تاریخ به دانشگاه هنرهای زیبا پا گذاشت تا موسیقی بخواند. او تاکنون برای حدود ۸ نمایش موسیقی ساخته که از جمله آن ها می توان "تکیه ملت" (به کارگردانی حسین کیانی) و "من باید برم، خیلی دیرم شده" (نوشته محمد چرم شیر و کارگردانی محمد عاقبتی) را نام برد.

محسن نامجو برای چند فیلم هم موسیقی متن ساخته که از آن جمله می*توان به "برای آمدنت دعا می کنم"، "حفره"، "اقوام"، "کنتراست"، "در سه ثانیه اتفاق افتاد" و "مرگ مرگ" اشاره کرد.

سامان سالور، مستند ساز ایرانی نیز از فعالیت های نامجو فیلم مستندی به نام "آرامش با دیازپام ده" ساخته است.

نامجو از سال ۱۳۸۲ شروع به ضبط آثار خود کرد که حاصل این کار، تهیه حدود ۳۰ تراک در قالب ۴ آلبوم است که به جز ترنج بقیه اجازه انتشار نگرفته *اند.

نامجو به همراه رضا عطاران تیتراژ آغازین مجموغه تلویزیونی "ترش و شیرین" را که نوروز از تلویزیون ایران پخش می شد، اجرا کرد اما نام و صدای او از تیتراژ مجموعه تلویزیونی چهارخونه که در حال پخش از سیمای جمهوری اسلامی ایران است، حذف شده است.

[Rasputin]

«محسن نامجو، تام ويتس ايران است!» اين جمله*ای است که اميد روحانی درباره نامجو در «گاردين» گفته است. واضح است که آقای روحانی، موسيقی نامجو را می*پسندد. اما گفتن چنين ستايشی در وصف نامجو شايد چندان درست نباشد.

نامجو بيشتر از آن*که به تام ويتس شبيه باشد، به تیم بوکلی و نيک درک شبيه است. او را می*توان با خوانندگان بلوز هم مقايسه کرد و حتی هم*سنگ دانستنش با کسانی مانند اريک بوردن و ديويد آگن ادوارد دور از ذهن نيست اما به هيچ وجه با تام ويتس در يک سطح قرار نمی*گيرد.

آن*چه تام ويتس در موسيقی تجربه می*کند، پيوند زدن سبک*های مختلف به هم نيست. او با بهره*گيری از سازهای نامتعارف و بعضاً ساخته خودش، قطعاتی خلق می*کند که به ندرت در قالب*های تعريف*شده جا می*گيرند. تام ويتس مانند ديويد برن، فرانک زاپا، بيف هارت و کَن موسيقی فردا را می*سازد بدون آن*که از موسيقی ديروز، برداشت چشمگيری کند.

بيهوده نيست که او سال گذشته، جايزه ويژه منتقدان موسيقی را به عنوان تجربه*گراترين موسيقيدان معاصر جهان برد. این در حالی است که باب ديلن نيز او را بهترين شاعر معاصر آمريکا می*داند.

نامجو حفره*ها را پر می*کند. کمبودهايی که سال*هاست در موسيقی ما وجود دارد. بخش عمده نوآوری*های موسيقی نامجو در شيوه خوانندگی*اش خلاصه می*شود. او فقط سه*تار می*زند. خوب هم می*زند. ولی وقتی برای رنگ*آميزی آثارش به سازهای ديگر رو می*آورد، ضعفش آشکار می*شود. صدای گيتارش ياد*آور گروه*های دهه هشتادی است.

قطعاتی را که بازخوانی و اجرا کرده، آثار متوسطی از آب در آمده*اند و نمی*توان آنها را به عنوان نقطه قوت در پرونده کاريش محسوب کرد؛ قطعاتی مثل «مردی که دنيا را فروخت» اثر ديويد بوئی که بسیاری به اشتباه خيال می*کنند متعلق به کورت کوبِين است.

در نهايت آن*چه موسيقی نامجو را از بقيه متمايز می*کند، بهره*برداری هوشمندانه اين موسيقيدان جوان از چشمه هميشه پرآب فولک است.

تام ويتس در سال 1999 برنده جايزه گرمی فولک معاصر شد ولی از پذيرفتنش سرباز زد. شايد منتقدانی که این جايزه را برای تام ویتس در نظر گرفتند، فقط به اولين برداشت خود از آثار او اعتماد کردند. عين کاری که آقای روحانی ممکن است انجام داده باشد. به هر حال نوع و شيوه برداشت نامجو از آن*چه فولک می*ناميم هم با تام ويتس فرق دارد.

فولک ریشه بسیاری از سبک*های رايج موسيقی است. حتی بلوز که برای مدتی طولانی سبک انحصاری سياهان آمريکایی بود نيز مستقیماً ريشه در فولک دارد و اتفاقاً نامجو هم گرايش مشخصی به بلوز دارد. از طرفی فولک ريشه در قصه*گویی دارد و قصه*های ملل مختلف شباهت*های انکارناپذیری با هم دارند. آن*چه هانس کريستين آندرسن در دانمارک جمع*آوری کرده با آن*چه در کتاب «مشدی گلين» خانم آمده و در قصه*های کهن هندی و چينی هم موجود است، وجه تشابه دارد. در موسيقی فولک در*ها به روی همه باز است.

مخاطبان موسيقی نیک درک روز به روز بيشتر می*شوند. تيم بوکلی در دهه شصت با رنگ*آميزی صحيح، شکل خاصی از موسيقی بلوز را ارائه داد که هم حس و حال «راک اند رول» داشت و هم عمق و رازآلودگی فولک را. اما او قبل از آن*که طيف گسترده*ای را مخاطب خود کرده باشد، به خاطر اعتياد به هرويين در سن 27 سالگی درگذشت.

نامجو از خيلی جهات شبيه اين دو موسيقيدان است. او پا جای پای کسانی گذاشته که نسخه خودشان را از موسيقی فولک پيچیده*اند. جا دادن سه*تار در قالب فولک يا بلوز، از آن کارهايی است که تا پيش از نامجو يا دانشش نبود یا شهامتش.

نامجو نه تنگ*نظری برخی خوانندگان سنتی را دارد و نه تنبلی و کم*کاری آهنگسازان معاصرمان را. او تلاش می*کند که هر چه را در موسيقی ايرانی منع کرده*اند، بيازمايد.



در حالی*که موسيقی روز جهان و به خصوص موسيقی رايج در اروپا و آمريکا هر روز بيش از پيش از فرم*های مختلف موسيقی آفريقايی و آسيايی تغذيه می*شود، سال*هاست است که موسيقی ما در کنج تار*يکش گير کرده و مورد بهره*برداری قرار نمی*گيرد. در اين ميان به نظر می*رسد فقط نامجو است که در تجربياتش اين حلقه گمشده را پیدا کرده.

او اگر درست جلو برود و کمتر اسیر فرم*های عامه پسند و خطرناک دهه هفتاد و هشتاد شود، می*تواند موجبات اتصال موسيقی ما به موسيقی معاصر جهان را فراهم کند. نامجو را بايد جدی*تر گرفت و همه*جانبه حمايتش کرد اما از نسبت دادن عناوين بيهوده به او بايد پرهيز کرد.

تشبيه نامجو به تام ويتس ايران، يادآور تشبيه فرانک زاپا به موتسارت است. موسيقی کلاسیک فرانک زاپا و بعضاً آثار جاز او ريشه در موسيقی استراوينسکی و بارتوک دارد ولی منتقدان او را با موتسارت مقايسه می*کنند.

دليل آنها فقط اين است که زاپا و موتسارت هر دو بسيار پرکار بوده*اند و سبک*های مختلفی را تجربه کرده*اند. اين دليل قطعاً نه ارتباطی با فرم موسيقی اين دو آهنگساز دارد و نه محتوای موسيقی*شان.

در نهايت می*ماند شیوه خوانندگی نامجو که خود حديث مفصلی است و در اين کوتاه نمی*گنجد. او حتی از لحاظ خوانندگی نيز شباهتی به تام ويتس ندارد. همان*طور که جف بوکلی مريد نصرت فاتح علی خان بود و بسيار هوشمندانه در آثارش از او تاثير می*گرفت، نامجو هم دريافت*های بسيار دقيق و بعضاً شوکه*کننده*اش را از قوالی، نقالی، تعزيه*خوانی، قاری*گری و شکل*های ديگر خوانندگی و قصه*گويی در آثارش جا می*دهد و به شدت معاصرشان می*کند.

[Rasputin]

For the past 6 months the improbable rumor that we might be able to see the infamous Mohsen Namjoo perform here in the US, (See Concert Tour Schedule) had me all but shuddering with delight. Little does anyone know how excited I became when rumor became fact, as it was finally announced and his Namjoo-ness appeared from the door of the airplane, fresh from Austria, at SFO a few weeks ago.

He is here!

Not many know Namjoo, and the impact he is sure to have on those souls lucky enough to be baptized and forgiven by his lyrics, while simultaneously being gloriously whipped into sublime ecstasy by his biting sound. Or vice versa depending on how your particular wind blows.

For those of you who know, you know, so I am not even going to bother with you. You may go now.

But to those of you who don't know , or think you might know, you need to be taken to task and understand a bit about the greatness that might pass you by were you to be less than vigilant as self appointed guardians of Iranian culture and more importantly, it's rekindled evolution, turbo-charged now by this small, skinny man, with a Persian lion's roar in his chest.

Mohsen Namjoo is veritably the anti-christ of Iranian popular music. He does not merely carve out a new genre for his brand of insolence. He carves it into your heart with a nail clipper. He is the Quentin Tarantino of Iranian contemporary culture, not just mouthing empty words in his songs, but living them.

He knows a thing or two about hell, having been there and back, several times in his not done yet life. Surprisingly still alive to tell the tales. His refusal to conform, while inside the very belly of the beast, deftly avoiding the consternation of the authorities that might frighten a lesser man. Using nothing more than the very power of his art, fed by the immense strength of his dark and ugly soul.

Mohsen Namjoo is a con artist of Iranian popular culture. His con is that while you listen to his words, he picks your pocket with his music. If you shift to listen to his music, his words sneak into your head and like a thief in your wife's bedroom, toys with and tortures her seductively while you're away at the office.

These are not mere variations on a lifted theme. Words thrown onto American music, or American music with Farsi words. Namjoo does not need to piggyback his spirituality onto any Mithra, Shiva, or Yaboo Alafi belief.

But he does definitely put the Zorro into Zoroastrianism!

His music can best be described as a sneaky variation on a theme. Or false advertising. After all, he is conning you! It sounds classical, and even looks classical, classical enough to fool even your Dad. But a few minutes into it and you suddenly realize, this is not classical! This is something entirely new. And it hurts. It hurts so good.

Now trapped in his web, you realize the full effect of the con, and with nowhere to run or hide, you must confront him, now he is in your face, now he is screaming at your other self, the one you like to keep hidden, tucked away from everyone like your deformed brother, in the dark reaches of denial, away from the light.

Come out brother, indeed you are beautiful to me.

So yeah, he's kind of like that.

If you have not done so yet, get your tickets here:

SAN FRANCISCO - September 6
The Palace of Fine Arts
Phone Orders: (415) 392-4400

NEW YORK - September 12
S***ball Center for the Performing Arts NYU
Phone Orders: (212) 352-3101

WASHINGTON DC - September 14
Ronald Reagan Building & International Trade Center
(Tickets for this concert are not availabe at the venue. Purchase your tickets prior to concert night)
Ordering Info: (415) 738-2182

SAN DIEGO - September 19
San Diego Museum of Contemporary Art
Phone Orders: ( 858 ) 658-0336

LOS ANGELES - September 21
El Rey Theater
Ordering Info: (323) 936-6400

[siamak]

http://zamaaneh.com/music/2009/03/post_254.html

[Rasputin]

Hamash Delam Migire
Namjoo, Mohsen

[Rasputin]

Mohsen Namjoo
New album "Akh"

Mohsen Namjoo, the young Iranian musician unanimously considered as the leader of Persian rock, will be the star of a concert organised by Fabrica at the Conservatorio di Milano.

Namjoo's latest album "Akh" (Oy) available from amazon.com

[Rasputin]

Namjoo: Don't steal

Purchase new songs or give to the needy

Mohsen Namjoo asks his fans outside Iran to stop illegal downloads of his music and purchase directly from sites such as Amazon.com. He asks his fans inside Iran to make donations to Mahak Children's Foundation in lieu of CD purchase.

[Rasputin]

http://www.youtube.com/watch?v=RcpoZjBqgME