Iranian Cinema In 2006

[Rasputin]

پاييز فصل پرکاری فيلمسازان و دست*اندرکاران سينمای ايران است. در تمام عرصه*ها همه شتابزده دست به کارند تا دست*پخت خود را به همايش بزرگ سينمای ايران برسانند. پاييز فصل کار و شتاب و فعاليت و روان*تر شدن حرکت چرخ*های سينمای ايران است.
هرچند هنوز از سوی برخی جناح*های تندرو فشار مضاعفی به دولت برای سخت*گيری بيشتر در امور فرهنگی وارد می شود، اما به نظر می*رسد که ديگر نيات و روش*های فرهنگی زمامداران جديد تثبيت شده است و روال کارها مطابق برنامه*های تعيين*شده پيش می*رود. اينک بايد به انتظار نشست و نگاه به کارنامه مديران و متوليان فرهنگی در بيست و پنجمين جشنواره فيلم فجر داشت.

از طرفی پاييز فصل جشنواره*هاست و از سويی ديگر بسياری از فيلمسازان ترجيح می*دهند آثار خود را در اين فصل و پيش از رسيدن ايام جشنواره* فيلم فجر به تماشا بگذارند. هرچند با توجه به سيال بودن مناسبت*های مذهبی، گاه تفاوتی هم در اين تمايل ايجاد می شود و بسا که در برخی مناسبت*ها و ايام، استقبال از سينماها فروکش می کند. همچون ميانه فصل پاييز، که ماه رمضان موجب افت نسبی استقبال تماشاگران از سينماها شد.

اکران پاييز

هرچند فرا رسيدن ماه رمضان، کاهش نسبی در آمارهای تماشاگران سينماها ايجاد کرد، با اين همه رشد فزاينده فروش و استقبال از سينما و فيلم*های ايرانی در فصل* پاييز نيز ادامه داشت.


با وجود آن *که مخاطبان ايرانی استقبال بهتری از آثار سينمايی نسبت به سال*های اخير داشته*اند، اما همچنان مجموعه اکران سينمای ايران با فقر کيفی روبروست و هنوز آثار قابل اعتنا در اکران پاييزه بسيار کم *شمار بوده است.

در اين ميان، تقاطع ابوالحسن داودی نه تنها با توفيق نسبی فروش همراه شد و مورد استقبال تماشاگران عام قرار گرفت، که توانست توجه مخاطبان نکته *سنج را نيز جلب کند. تقاطع با آن* که در بيست*وچهارمين جشنواره فيلم فجر توفيقی به دست نياورد و بدون کسب جايزه*ای روانه شد، در دهمين جشن سينمای ايران درخشيد و با کسب ۵ تنديس برترين اثر جشن شناخته شد.

چه کسی امير را کشت مهدی کرم *پور و ميم مثل مادر رسول ملاقلی پور با بازی گل*شيفته فراهانی از ديگر آثاری بودند که توجه بيشتری به برخی ويژگی*های کيفی داشتند.

در حالی که اکران به نام پدر ابراهيم حاتمی*کيا، گرگ و ميش قاسم جعفری، کافه ستاره سامان مقدم، سرود تولد علی قوی*تن، باغ فردوس پنج بعداظهر سيامک شايقی از فصل گذشته به پاييز کشيده شد، ابراهيم خليل*الله محمدرضا ورزی، چه کسی امير را کشت مهدی کرم*پور، وقتی همه خواب بودند فريدون حسن*پور، قتل آن *لاين مسعود آب*پرور، عروسک فرنگی فرهاد صبا، بی*وفا اصغر نعيمی، تله سيروس الوند و گيس*بريده جمشيد حيدری، از ديگر آثاری بودند که در اين فصل بر پرده سينماها رفتند.

در اين ميان پرفروش*ترين اثر فصل پاييز، ميم مثل مادر رسول ملاقلی*پور بود که تنها در تهران توانست بيش از ۵۰۰ ميليون تومان فروش داشته باشد.

آخرين اثر کن *لوچ که با نام باد بر مرغزارها می*وزد در ايران اکران شده است، اثر شاخص* خارجی اين فصل بود. نخل طلايی جشنواره کن امسال به این فیلم اعطا شد.

به نظر می*رسد که سال ۱۳۸۵ برای بازار سينمای ايران، با توفيق نسبی همراه بوده است. طبق آمار منتشر شده از طرف مؤسسه سينما شهر، سينماهای تهران در شش ماهه نخست امسال بيش از ۵ ميليارد تومان فروش داشته است و بيش از ۵/۵ ميليون نفر نيز به تماشای فيلم*ها نشسته*اند.

بنابر همين آمار، ميزان تماشاگران سينما نسبت به شش ماهه اول سال ۱۳۸۴، ۷/۲۶% و به نسبت سال ۱۳۸۳، نزديک به ۴٪ رشد داشته است. از طرفی آمار فروش نيز ۸/۵۴٪ نسبت به سال ۱۳۸۴ و ۵/۴۱٪ نسبت به دوره مشابه در سال ۱۳۸۳ رشد داشته؛ که البته بخشی از اين ميزان افزايش به رشد قيمت بليط نيز مربوط است.

جشنواره*ها و همايش*ها

در ايران، اغلب جشنواره*ها و همايش*های مربوط به فيلم و سينما در نيمه* دوم سال برگزار می*شود و به ويژه با فرا رسيدن پاييز اين آيين*ها رونق می*يابد. پاييز امسال نيز پذيرای جشنواره*ها و همايش*های فيلم کوتاه تهران، رشد، رويش، شهر، مستند کيش، فيلم و عکس دانشجويی، تصوير هنرمند و آيين*های بزرگداشت روز جهانی انيميشن بود. از سويی جشنواره بين المللی فيلم کودک برخلاف رسم ساليان پيش در اين فصل برپا نشد و برگزاری آن به ارديبهشت ۸۶ کشيده شد و مکان برپايی آن نيز از اصفهان به همدان تغيير کرد.

سومين جشنواره فيلم تصوير هنرمند، به همراه چهارمين جشن تصوير سال از ۱۵ آبان تا ۲۶ آبان در مجموعه تالارهای خانه* هنرمندان ايران برپا شد. کاوش در زندگی و فعاليت يک هنرمند و يا شکل*گيری يک اثر هنری با نمايش پشت* صحنه پرداخت اثر، موضوع آثار اين جشنواره است.

روز جهانی پويانمايی (۲۸ اکتبر) در دو آيين متوالی، طی چهار روز از ۶ تا ۹ آبان*ماه، در موزه امام علی و موزه هنرهای معاصر تهران گرامی داشته شد. جدا از برنامه*های همايش، از جمله نشست*های تخصصی، نمايش فيلم، نمايشگاه و کارگاه*های آموزشی، در اين آيين*ها از نورالدين زرين*کلک، علی*اکبر صادقی و سعيد توکليان تقدير شد.

بيست و سومين جشنواره ملی و يازدهمين جشنواره بين*المللی فيلم کوتاه تهران از ۳۰ آبان تا ۵ آذر در تهران برگزار شد و گزيده*ای از برنامه*های جشنواره همزمان در شهرهای ياسوج، زاهدان، تبريز، رشت و سنندج به نمايش درآمد.

هفتمين جشنواره بين*المللی سينمای مستند کيش ۱۳ آذر ۱۳۸۵ در تالار حافظ دانشگاه بين*المللی جزيره کيش گشايش يافت و در ۱۶ آذر ۱۳۸۵ در تالار ورزشگاه المپيک جزيره با معرفی برگزيدگان به کار خود پايان داد.

حدود يک سال پيش و در آستانه برگزاری هفتمين دوره جشنواره مستند کيش، يکباره خبر برکناری کامران شيردل از دبيری جشنواره دست*اندرکاران حوزه*ی مستند را غافلگير کرد. شيردل که خود يکی از معتبرترين مستندسازان نسل اول ايران است، بانی جشنواره مستند کيش بود و شش دوره*ی متوالی، با وجود محدوديت*های فراوان، اين جشنواره را پيش برد. جشنواره مستند کيش از سال ۱۳۸۲ دو دوره، به صورت بين*المللی برگزار شد.

در دوره اخير، با غيبت کامران شيردل، محتاط* تر و اداری *تر شدن تشکيلات جشنواره* و با وجود محدوديت*های تازه، قابل پيش*بينی بود که حاصل کيفی جشنواره نيز با افول تازه*ای روبرو شود. از طرفی جشنواره مستند يادگار ظاهرا با غفلت طولانی متوليان آن گويی دچار فراموشی متمادی شده و شايد اساساً برای هميشه تعطيل شده باشد.

به نظر می*رسد که مستند سازی در ايران که همواره با اضطرار توأم با دلواپسی در بطن آن حاکم بوده است، با تفوق ديدگاه*های جديد فرهنگی رو به ضعف بيشتری گذاشته است.

آن سوی آبها

در پاريس، مهرماه، و در هفته فرهنگ*های جهان، در مراسمی که توسط خانه فرهنگ ايران برگزار شد، در مقر يونسکو از عزت*الله انتظامی، بازيگر سينما و تئاتر ايران تجليل شد.

در اولين جشنواره رم ايتاليا که از ۱۳ تا ۲۱ اکتبر برگزار شد، از ايران فيلم يک شب نيکی کريمی حضور داشت. همچنين در جشنواره سه قاره نانت فرانسه، چهارشنبه*سوری اصغر فرهادی، چند کيلو خرما برای مراسم تدفين سامان سالور و صحنه*های خارجی عليرضا رسولی*نژاد شرکت کردند. زير درختان زيتون عباس کيارستمی در بخش ويژه خارج از مسابقه در اين جشنواره به نمايش درآمد.

زمستان است ساخته رفيع پيتز موفق شد خوشه نقره*ای جشنواره* وايادوليد اسپانيا را به دست آورد.

دومين جشنواره فيلم ديدار در تاجيکستان برگزار شد. شاعر زباله*ها ساخته محمد احمدی و فيلم کوتاه کمی بالاتر کار مهدی جعفری در بخش مسابقه در اين جشنواره حضور يافت. فاطمه معتمدآريا نيز جزو هیأت داوران جشنواره بود.

از طرفی به همت محسن مخملباف بخش مرور سينمای ايران در اين جشنواره برگزار شد که دونده امير نادری، کلوزآپ عباس کيارستمی، نرگس رخشان بنی*اعتماد، اجاره*نشين*ها داريوش مهرجويی، دت يعنی دختر ابوالفضل جليلی، دندان مار مسعود کيميايی، مارمولک کمال تبريزی، آن سوی آتش کيانوش عياری، کليد ابراهيم فروزش و دايره جعفر پناهی از جمله آثاری بودند که در اين بخش به نمايش درآمدند.

در پنجاهمين جشنواره غير رقابتی فيلم لندن نيز، چهارشنبه*سوری اصغر فرهادی به همراه زمان می*ايستد عليرضا امينی حضور داشتند. و در هند، در جشنواره بين المللی فيلم*های آسيايی بمبئی نيز، جايزه بهترين کارگردان آسيايی به مجيد مجيدی اهدا شد.

از طرفی، پس از بحث*های فراوان، شورای معرفی شده از طرف خانه* سينما کافه ترانزيت کامبوزيا پرتوی را به عنوان نماينده ايران در رقابت آثار غيرانگليسی زبان مراسم اسکار معرفی کرد.

اين فيلم موفق به دريافت سه سيمرغ بلورين از بيست و سومين جشنواره فيلم فجر و دو جايزه* از نهمين جشنواره سينمای ايران شده است.

کافه ترانزيت تاکنون در چندين جشنواره بين*المللی حضور داشته و در چند کشور نيز نمايش عمومی داشته است. بچه*های آسمان مجيد مجيدی تنها فيلم سينمای ايران است که توانسته در ميان ۵ نامزد دريافت اين جايزه قرار گيرد.

[Rasputin]

[Rasputin]

[Rasputin]

چند روزی مانده به بيست و پنجمين جشنواره فيلم فجر و در ايامی که کمتر سينماگری به اکران اثرش رضا می دهد، زمستان است ساخته رفيع پيتز در گروه فيلمهای خاص بر پرده رفته است.
زمستان است ، سومين ساخته رفيع پيتز، پس از فصل پنجم و صنم، بيش از آن که در داخل کشورش توفيقی داشته باشد، در خارج از کشور دستاوردهای باارزشی داشته است.

این فيلم موفق شد سيمرغ بلورين بهترين فيلمبرداری (محمد داودی) و بهترين صدابرداری (يدالله نجفی و ناصر شکوهی نيا) را در بيست و چهارمين جشنواره فيلم فجر به دست آورد. با اين حال در دهمين جشن سينمای ايران دست خالی ماند.

در برابر، در جشنواره وايادوليد اسپانيا، نه تنها موفق به کسب خوشه نقره ای شد بلکه محمد داودی جايزه بهترين فيلمبردار را نيز از آن جشنواره به دست آورد. در جشنواره فيلم پاريس نيز جايزه اول بخش سينمای آينده را از آن خود کرد. همچنين فيلم در چندين جشنواره و همايش بين المللی ديگر نيز حضور موفقی داشته است.

خلاصه داستان

مختار با زن و بچه و مادرزنش خانه ای کنار خط آهن دارد. در تنگنای روزگار سفر به خارج را دوای درد خود می يابد. زن جوان، با مادر و بچه خردسال تنها می مانند.

مرحب که تازه از سفر آمده، جويای کار است و با کمک دوستش در کارگاهی شغلی برای خود دست وپا می کند. او در پرسه ها و گشت و گذارش در محل، چند بار با زن جوان برخورد می کند و دل به او می بازد.



رفيع پيتز با مايه گرفتن از قصه "سفر" محمود دولت آبادی و روايت تصويری ويژه خود زندگی طبقه کارگر را دستمایه اثر خود قرار داده است



پليس خبری برای خانواده مختار می آورد و آنها گمان می کنند که مرد مرده است. مرحب سراغ زن جوان می رود و او را به عقد خود درمی آورد. بی تابی های مرحب موجب درگيريش با سرکارگر می شود و کارش را از دست می دهد. در ادامه نيز کوششهای او برای يافتن کار راه به جايی نمی برد و او نيز زن جوان و خانواده اش را تنها می گذارد.

در همين حال مختار در حالی که يک پايش را از دست داده، از خارج برمی گردد، که تازه در می يابد زنش با ديگری محشور است. زير بارش برف زمستانی و در کمال نوميدی و بی کسی خود را به زير قطار می اندازد.

بازگشت به سينمای اجتماعی

اگر در دهه های سی، چهل و پنجاه، پرداختن به طبقات فرودست و مسايل کارگری رونقی داشت و هنرمند به اتکای گرايش اجتماعی خود، قدر و ارجی می يافت و جلوه ای می فروخت؛ بعد از وقايع انقلاب و در پی فروپاشی بلوک شرق و ضرباتی که به جريانهای چپ در سطح جهان وارد آمد، نوعی انفعال همه گير، موجب جدايی هنرمندان از اجتماع شد.

ديگر پرداختن به کارگران و طبقات پايين، نه تنها بعضاً جزو قلمرو ممنوعه به حساب می آمد، که حتی در ميان خود هنرمندان نيز تقلايی پيش پاافتاده و غيرهنری قلمداد می شد.

رفيع پيتز با مايه گرفتن از قصه "سفر" محمود دولت آبادی و روايت تصويری ويژه خود اين حوزه را موضوع کار قرار داده است. دولت آبادی کار خود را از تئآتر شروع کرده و از اين رو اغلب داستانهايش، جدا از تصويرپردازيهای ظريف و باحوصله، کنش دراماتيک را نيز در خود دارند.

همين است که تا به حال چندتايی از داستانهای او، به رغم موضوعهای ممنوعه و نيز گاه غيرقابل ذکر بودن نام نويسنده، دست مايه آثاری در تئآتر و سينما قرار گرفته است. هرچند حاصل کار همواره مورد تأييد و خوشايند نويسنده نکته سنج نبوده است. و هنوز و همچنان قابليت اقتباس سينمايی در بسياری از آثار اين نويسنده، به ويژه رمانهای "کليدر" و "جای خالی سلوچ" وجود دارد.

پرداخت و نگارش

شايد يکی از ظريف ترين برداشتها از آثار دولت آبادی، زمستان است رفيع پيتز باشد. حضور در مکانهای واقعی و روايت ملموس و آشنای پيتز، با وجود ضرباهنگ و ساختار متفاوت به کارگرفته شده، حالتی مستندگونه به اثر بخشيده است.

بافت و سبک کار، بدون آن که يکنواخت و تکراری جلوه کند، از انضباط و يکدستی درخور توجهی برخوردار است. فيلمساز با حوصله زبان تصويری خود را شکل داده و جا به جا ابتکارات تصويری مناسب را به کار گرفته است.


علی نيک صولت و سعيد اورکنی درنمایی از فیلم "زمستان است"

با اين حال ناخواسته نشانه هايی از برسون و شهيدثالث، درآميخته با واقع گرايی اجتماعی دولت آبادی در اثر محسوس است. والبته نمی توان اين را با وجود امضا و هويت مستقل و دميده شدن جوهره خلاق در اثر، تقليدی ناشيانه و قابل ايراد به حساب آورد.

تضاد زمينه برفی زمستان با رنگهای کدر اشيا و آدمها، ميزانسنهای کم تحرک و ايستا، همراه با ضرباهنگ آرام و کند روايت، در فضايی ملهم از شعر زمستان مهدی اخوان ثالث، تنهايی آدمهای قصه را مشدد کرده است؛ تنهايی زن جوان در اتوبوس، تنهايی دو رفيق در قهوه خانه، تنهايی مختار پس از بازگشت، بی کسی و تنهايی مرحب در پرسه هايش در کوچه پس کوچه ها و مسير مغازه های تعطيل و کرکره های بسته و کوچه های خالی از آدم ... هوا دلگير، درها بسته، سرها در گريبان، دستها پنهان ...

در اقتباس رفيع پيتز از قصه دولت آبادی، ايجاز و پرهيز از کلام و شرح تصويری، جايگزين بسياری از گفتگوهای کتاب شده است. همين کم حرفی و سکوت، بيش از پيش سکون فيلم را تشديد کرده است.

کارگردان که خود فيلمنامه را پرداخته است، چنان در روايت و تصوير امساک داشته و تا حد نهايت ايجاز را پيش برده است، که گاه اثر راه به ايهام می برد. ايجاز چه در روايت و چه در چيدن اجزا در قاب چشمگير است. اگر تنها يک پا و يک عصا کفايت می کند، کلام ديگر در خارج از قاب جاری می شود و اگر سه کلمه کوتاه بس است، باقی حذف شده است.

اما با وجود ايجاز به کار رفته و محدوديتهای ناچار، رفيع پيتز روايت خود را کامل و ظريف ادا می کند.

به رغم ساختار مستندگونه، جابه جا رد و نشانه شکل گرايی ديده می شود. اين را هم از قابهای ساکن و جذاب اثر درمی يابی، هم از ميزانسن و چيدمان صحنه، و هم از خطوط مورب و موازی و رنگ آميزی اجزای تصوير.

آن جا که رنگها و آدمهای کدر قصه را در تقابل با زمينه سفيد برف زمستانی می بينی. آن جا که فيلمساز به جای پوشاندن شکاف ديوار خانه مختار (آنچنان که در قصه آمده است)، مرد را به قيراندود کردن بام خانه اش می کشاند؛ قير سياه و مذاب در زمينه سفيد و سرد ...

ارکان فيلم

صدا و موسيقی و طراحی اجزای صحنه هم بسيار خلوت است و هر چيز زايدی حذف شده است. با اين حال به نظر می رسد گاه ايجاز مفرط موجود به همراه محدوده های مميزی، موجب ايهام و شايد ابهام در برخی صحنه های اين اثر واقع گرايانه شده است. گاه محدوديتها چنان دست وپای فيلمساز را بسته که جريان قصه کاملاً تحت تأثير قرار گرفته است؛ از جمله به جای ولگردی ها و عرق خوری دو دوست در قصه، آن دو را می بينيم که بيهوده مشغول ديد زدن ويترين مغازه ها هستند.

رفيع پيتز، به جز اقتباس از اثر دولت آبادی، شعر "زمستان" مهدی اخوان ثالث و قطعه پرداخته شده از اين شعر توسط حسين عليزاده را محور قرار داده است. همين است که به تبع ايجاز و کم صدايی کل فيلم، تنها پاره ای اوقات صدای دلنشين محمدرضا شجريان را داريم که اين قطعه را زمزمه می کند.

جز اين در سراسر فيلم موسيقی ديگری نداريم و تنها در حاشيه گاه ترانه ای از راديو يا پخش صوتی در زمينه جاری است. در واقع آواز شجريان نيز بيش از آن که حکم موسيقی فيلم را داشته باشد، تداعی راوی را می کند. پس می توان فيلم را فاقد موسيقی دانست.


گاه ايجاز مفرط به همراه مميزی، موجب ايهام و شايد ابهام در اين اثر واقع گرايانه شده است

صدای فيلم نيز، که باز به پيروی از آرامش و ايجاز سراسری فيلم تا حد ممکن موجز و خلوت است، با ظرافت مطلوبی اثر را همراهی می کند و همين آن را شايسته دريافت سيمرغ بلورين برای صدابرداران، يدالله نجفی و ناصر شکوهی نيا کرده است.

قابهای خوشايند و رنگ آميزی و نورپردازی مناسب و يکدست، و همدلی و همراهی فيلمبردار با تفکر محوری کارگردان، موجب غنا و جذابيت تصاوير شده و فيلمبرداری کار را جزو ارکان ممتاز و موفق فيلم قرار داده است. چيزی که به حق دو جايزه از جشنواره فيلم فجر و جشنواره وايادوليد اسپانيا را برای محمد داودی به ارمغان آورده است.

در عين حال يکدستی تمام اجزا و ارکان اثر و همدلی تقريباً تمام عوامل در پيروی از انديشه محوری کارگردان و انضباط ميان اين ارکان مثال زدنی است.

شناسنامه فيلم
کارگردان: رفيع پيتز، تهيه کننده: محمدمهدی دادگو، فيلمنامه نويس: رفيع پيتز (براساس داستان سفر نوشته محمود دولت آبادی)، فيلمبردار: محمد داودی، تدوينگر: حسن حسندوست، طراح صحنه و لباس: ملک جهان خزاعی، موسيقی: حسين عليزاده با صدای محمدرضا شجريان، صدابرداران: يدالله نجفی، ناصر شکوهی نيا، بازيگران: علی نيک صولت، ميترا حجار، سعيد اورکنی

[donsaeid]

[Rasputin]

Each year the Hot Spots program of the International Film Festival Rotterdam (IFFR) scans the globe looking for those places where the creative energy has developed in unusual circumstances. This year the Hot Spots program focused on Bucharest (Romania) and Tehran (Iran) both capital cities which have experienced revolutions in recent decades. The Hot Spots program was intended to "tele-transport" the spectators in the Ro Theatre of Rotterdam to Bucharest or Tehran in order to experience the cultural life of these two revolutionary cities. Along with feature length and short films and videos, the Hot Spots program also included live musical performances, theatre, fashion, and the installations of graphic and audio visual artists.

Kees Brienen organized and hosted the four day Tehran Hot Spots program from January 30 to February 2. He explained that he decided to choose Tehran as a cultural "Hot Spot" in part due to its vibrant youth culture. He wanted to focus on Tehran when he found out that seventy percent of Iran's population is under thirty years-old which means that Tehran is the capital of one of the youngest countries in the world.

Brienen traveled to Tehran three times in March and April 2006. He was interested in finding out how with a population so young, Iranians dealt with the limitations of living in a theocratic society. He found that despite Iran's international isolation and the religious restrictions of the past decades, there has developed an enormous creative energy among film makers, artists and musicians and a desire to express their own identity in their own way in Tehran. Brienen discovered that the youth culture in Iran is modern, but not particularly 'Western.'

The Hot Spots Tehran program was spread over four evenings with each evening showing a feature length film; an assemblage of short films, as well as a live musical or artistic performance. The feature films which were: Sounds of "Silence" (Amir Hamz, 2006), "It's Winter" (Rafi Pitts, 2006), "We are all Fine" (Bizhan Mirbagheri, 2005) and "Offside" (Jafar Panahi, 2006).

The program included a presentation by Rezi Abedini, a graphic and audio visual artist and winner of the Prins Claus Fund 2006. His graphic art works were exhibited through out the theatre. There was a live performance by Mohsen Namjoo, an Iranian musician who creates a unique blend of traditional music and modern blues, as well as a live performance by Abjeez (Safoura en Melody Safavi) two sisters who played their own original brand of Persian world pop and by the Farsi-Rapper Reveal from London.

Reveal and the rapper Hich-Kas from Tehran together made the underground hit Tripee Maa. There was also a performance by the Iranian storyteller Sahand. A number of DJs and VJs finished off each evening program. The Hot Spots program was intended to offer an alternative and creative perspective of Iran which is not usually presented in the media. Each evening had the effect of immersing the audience in contemporary Iranian culture. It was truly a delightful and unique program and viewing experience for those living outside Iran.

OFFSIDE
"Offside" (Jafar Panahi, 2006) is a beautiful, lively, and bitter-sweet film. It expertly and very effectively uses humor and social critique to tell a story. The story is set around the Iranian national football team's crucial qualifying match against Bahrain for entry to the 2006 World Cup Finals in Germany at the Azadi (freedom) Stadium in Tehran. Throngs of men are there to see the game. There is much excitement and jubilation among them and outside the stadium. There is even a blind man who has a ticket and is going to experience the match in person. But women and girls are excluded from this great celebration and fan-fair. Iranian law forbids women from attending football games. This fact is underlined in the film's opening sequence where a gray-haired man is looking for his daughter who is skipping her classes in order to sneak into the game.

"Offside" is about the adventure of six brave young women who are very passionate about Soccer and who are forced to take some desperate measures and dress as boys to try to get into the big game. But the powers to be frustrate their efforts. They are apprehended by the authorities and placed in a make-shift holding area just outside the stadium where they are watched over and guarded by a few young conscript soldiers. The young women anxiously wait to see what kind of punishment they will face for breaking the rules. But this is like torture for them because they are also so close to the game and they can hear the spectators cheer, chant, and go wild every time something interesting happens on the field.

Much of the film is the back and forth discussions and debates between the captives and their reluctant captors about the wisdom of the law banning women from stadiums. Instead of acting like victims, the young women are outraged and outspoken. They are very good at pointing out the contradictions and the absurdity of the ban and the justifications behind it. The young recruits from the provinces are naïve country boys who find themselves outmatched by the street wise city girls. They are mostly unable to answer them and their attempts to defend the ban and the status quo are feeble and unconvincing. At some point, they give up and confess that they are draftees only doing what they are told to do, eager to finish their service and not have it extended, so that they can go back to their farm life and to helping their parents with the cows and the harvest.

The story of "Offside" is very simple, and it is beautifully and lovingly told. It is funny and joyful, but it also has a darker and serious side. The young women must go to great lengths and a lot of trouble just for the simple pleasure of attending and enjoying a football match in person. This is because in Iran, women do not have equal rights and access, and are not treated equally in all levels and domains of society. The film is an unmistakable plea for women's rights. I think that one of the main points which is being driven home here is that on one hand, Iran in many ways is a society based on a medieval social model, and on the other, it exists in and is part of the contemporary world, a world which is increasingly interconnected. This makes many of its laws repressive, outdated, irrelevant, and arbitrary, because they are not rational and they have not emerged out of debates and discussions about the relevant issues, but their justification goes back to Sharia.

The film can also be seen as a metaphor for a much more common social and political predicament and a wider criticism of the current regime. The arbitrary limitation placed on the young women and their criticisms of the exclusionary laws also apply to Iran's music industry, its film industry and the whole official Islamic cultural outlook. In a sense, Iran is like the make-shift prison the young women are in. In Iran, the authorities informed by higher sources use their police power and censorship to protect Iranians and take away their free choice to make up their own minds. The title of the film is possibly also a reference to this overstepping of religious and political authorities into people's lives and affairs. The Iranian director Jafar Panahi like many (perhaps most) Iranians opposes this aspect of Iranian politics and society. Most of his films, including Offside, have been banned in Iran because they question the status quo.

The film has a non-professional cast who are very natural and engaging. The shooting is fluid and gives us a fly on the wall view of what is happening. The film is actually shot entirely outdoors and in the stadium and its vicinity before, during and after Iran's match with Bahrain in Tehran. These factors add up to give the film a lot of spontaneity and realism. "Offside" has won many awards, including the Silver Bear at the Berlin International Film Festival in 2006. It is Panahi's best and most thoughtful and upbeat film.

I specially liked the ending and thought that it was very hopeful and uplifting. The film ends with the footage of the cheerful, jubilant, and real-life celebrations of both sexes on the night streets of Tehran. It suggests that the repression of women will not last. The film also ends with the patriotic song 'Ey Iran' which is the most famous and possibly the most popular Iranian Anthem. It dates back to 1944, it is much older than the national anthem of the Islamic Republic, and its lyrics are not ideological or political in an obvious way. It was used as the national anthem in the period between the Shah's exile and the composing of the new Islamic Republic national anthem. So it touches and embraces Iranians everywhere.

[Rasputin]

Since the 1970s, Los Angeles has had one of the largest Iranian exile populations in the world. I believe the term ‘Tehrangeles’ was coined sometime in the early ‘80s, when Westwood inhabitants found themselves mumbling “Salaam” as they passed by the morning’s fresh flowers and pickled garlic.

So why has it taken so long for Persians to become involved in Los Angeles’ art scene – the center of which is without a doubt the entertainment-industrial complex known the world over as Hollywood – the nucleus itself of the American Dream?

Well, a lot more than the Bears went down this Superbowl weekend. Los Angeles’ first series showcase of Iranian films – the Noor Film Festival – took place from Friday night through Sunday’s late hours at West Hollywood’s charming Silent Movie Theatre.

Essentially a shorts competition (nominated by committee and selected by a panel of judges), the screenings were sprinkled with “special screenings” chosen by the festival director, Siamak Ghahremani, to present a taste of Iran’s cultural offerings and “foster a greater appreciation of Iran, its people and their [artistic] contribution.”

Iranian film has long been a darling of the international film festival circuit. From Venice and Berlin to Toronto and Cannes, such films as Children of Heaven, The White Balloon and Bashu, the Little Stranger have received wide critical acclaim, making such directors as Makhmalbaf, Kiarostami and Mehrjui household names.

Largely inspired by the artists of Italian Neorealism, these filmmakers have held a mirror up to the diverse landscape of Iran, shining a light on everything from Afghani immigrants and ethnic Kurds to Tehran teen house parties and insecure street thieves… And – ever popular – the victimized child (poor, war-torn and/or orphaned) and the oppressed woman (degraded, disowned, dishonored, humiliated, beaten, raped, etc.).

International audiences stand up and applaud these great visionary works – made braver by the impossibly frustrating obstacles filmmakers must face when attempting to film in post-Revolution Iran. ‘These are not hooligans, not terrorists,’ their myriad awards seem to say; ‘they are soft artists, poetic and lyrical, oppressed by the isolated extremes of their land, here to show us the beauty that still remains within their hearts and others’, wounded like them.’

Not surprisingly, it is the Persian community itself that often has the hardest time supporting the wide-eyed success of their filmmaking peers. In short, it is a problem of representation. In his seminal work on Iranian cinema, Richard Tapper has said that with the rise in its popularity and exposure, Iranian cinema, “through viewing and debate…has become an important medium for the renegotiation of Iranian cultural identity.”

In a world in which Iranian-Americans find themselves depicted as a ‘threat’ – if not all-out terrorists - on television every day, the Iranian film becomes a cherished opportunity to present the real national/cultural identity. For a worldwide diaspora for whom ‘home’ has been unrecognizable for nearly three decades, it also becomes the moment for a precise exacting of nostalgia made manifest.

The stakes high, authenticity is of the utmost importance.

That’s why an Iranian film festival put on and sponsored by Iranian-Americans – as opposed to, say, the Lincoln Center, AFI or Film Forum – is, to many, a breath of fresh air. For the L.A. Persian immigrant and Persian-American community, a lot was riding on Mr. Gharemani’s experiment.

The festival opened with a pre-weekend gala ceremony, featuring dinner, traditional music and – to set the tone of the Iranian-American perspective – stand-up comic Peter the Persian and appearances by Mrs. Iran Globe 2007, Mrs. California Globe 2007 (the alluring Shally Zomorodi) and Mark Amin of Lions Gate Films.

The bringing together of East and West was not always seamless; celebrity judges included Natasha Henstridge and Harry J. Lennix of The Matrix alongside actors Shaun Toub and Maz Jobrani. (The arbitrary would continue into the weekend with a “director spotlight” on Sohrab Akhavan, the popular radio personality of Radio Iran, in which an 11-minute low-budget PBS-style doc. on Leonardo DaVinci was screened. What?)




Friday night brought Babak Shokrian’s 2001 America So Beautiful to the screen, in which a group of young Iranian immigrants find that amidst 1979’s Hostage Crisis, the American Dream (here represented by the glittering promise of a night of disco bliss) is often held – tempting but elusive – behind the velvet rope. Café Transit, last year’s nominee for the Best Foreign Film Oscar, was screened Saturday. Kambozia Partovi’s story of an independent woman who, despite the disapproval of her village and family, re-opens her late husband’s border café and runs it herself plays winningly upon the time-tested theme of dignity against all odds.

Sunday was reserved for the best of screenings, with CNN-featured Babak and Friends, an easily translated animated story of an Iranian-American boy learning about his family’s culture for the first time, starting off the morning. The evening featured the well-known Parviz Sayyad’s 1977 Bonbast (Dead-End) – one of the few films banned both by the Shah (it criticizes his infamous ‘secret police’) and the post-Revolutionary Islamic government (made before ’79, the beautiful Mary Apick is veil-less).

But Mohammad Shirvani most certainly stole the show with back-to-back screenings of his 2005 Mir Qanbar and 2004 Nahf (Navel). The former is the true story of a 74 year-old villager who has dedicated the rest of his life to winning an elected position in Iran’s government – be it the Presidency or a Parliament seat. We follow him and his campaign manager – a severely disabled younger man with reversed limbs – as they travel from village to village on bicycle and mule-driven carriage, respectively, shoulders strapped with bullhorns and hands filled with leaflets. The film is aesthetically beautiful, framing portrait-perfect, and the characters – and the village lives they lead - are utterly simple, immensely funny and delightfully sweet.

Shirvani’s first feature, Naaf paints a complex picture of modern-day Tehran – a city in which, the filmmaker points out, “young people are beginning to live together, away from the family, marriage is being left later and later, and divorce rates are shooting up.” Filmed in sepia tones and war-footage NightVision, the film is aesthetically bold enough to diversify the image of the traditional Iranian festival film.

However, it is also the content – the intimacies shared by a group of 4 lost men (an ex-diving taxi driver, a young divorced father, a village soldier stationed to the big city and a former clerical student who has lost his faith in faith) and one young woman, Chista (Christ, the redeemer), a New Yorker visiting her homeland – that propels Shirvani’s film to the avant garde of Iranian cinema. Sure to satisfy a younger generation of the diaspora, the characters are as authentic as can be.

Ideally, it would have been wonderful to see more films like Shirvani’s – recent contributions that bring a fresh perspective - during the festival. One must remember, however, that the Noor Festival is in its first year and missions (this year’s theme was “tolerance;” yawn) do take time to find their foundation. (Not to mention technical efficiency and consistent English subtitles).

The first year also means no profits…yet. “I wasn’t expecting there to be any profits [this year],” said Mr. Ghahremani. “But if it’s the same next year, it will be the last year.” Let’s hope that’s not the case.

For a people whose identities are best described as “in between” – common sentiments include, Iranians back home look at me like I’m an alien; the Iran I visit is not the Iran I left behind; Mr. Ahmadinejad does not represent us, our culture, our background; even though I haven’t been back in 30 years, I still get teary-eyed about Tehran in snow, Rasht in rain – it is far too important to explore the tensions and pulls that bind, unite and unfasten us. As a culture for whom storytelling is mother’s milk, we in Hollywood need to support what has emerged in the last few decades to be one of the world’s richest cinemas to date.