Underground Music In Iran

[Rasputin]

Iran's 'culturally inappropriate' rock hopefuls struggle to be heard

The soaring guitar solos and haunting keyboard melodies owe more than a nod to Pink Floyd, Yes, Deep Purple and other ageing icons of 70s British rock.
But while they may have emulated their heroes' musical virtuosity, the members of Norik Misakian Band are unlikely to follow their path to world fame and fortune. As one of hundreds of Iranian rock acts springing up despite official disapproval, the group has never been able to experience playing a live gig in even the smallest setting.

[Rasputin]

underground music I

And far from coveting the hedonistic lifestyles of western rock stars, its four members have all but given up hope of earning a living from their music. Now they are trying to breach the cultural and bureaucratic barriers separating them from an audience by seeking permission to release their first album.
They are doing so in the face of mistrust from Iran's Islamic authorities, who see rock as a symbol of western decadence and political protest.

"We are swimming against the tide and we anticipate that it might be impossible," said Misakian, 34, the band's lead guitarist and songwriter. "There are so many problems in trying to gain permission to release music and very often bands give up. But we won't give up. What's important for us isn't the financial issue but going beyond the boundaries and ensuring the album is available in music shops."

The ministry of culture and Islamic guidance has already rejected the 10-track instrumental album - carrying the English title Trails of the Soul - saying western rock is the product of drug addicts.

Undaunted, the group has reapplied for permission in what will be an important test of the cultural climate under Iran's ultra-conservative new president, Mahmoud Ahmadinejad. To do so, its producer is trying to persuade the authorities that its aims are purely musical, not political.

The album is the product of two and a half years of writing and recording in a tiny basement studio in the capital, Tehran.

If it gains official approval, the band intends to distribute the album as a DVD to Europe, the US and Gulf states, as well as outlets in Iran.

[Rasputin]

underground music II

Without that approval, it will never be allowed to perform on stage. Only artists allowed to release CDs can seek permission to play live. "It's impossible to make a living from rock music in Iran," said Edvin Markarien, 30, the bass player. "You are playing for yourself. It's art for art's sake."

The band's plight reflects that of dozens of rock acts across Iran, only a handful of whom have released their music commercially.

The culture ministry vets all proposed releases for musical and lyrical content. To allay its suspicions, some groups, such as the Norik Misakian Band, write songs without lyrics. But the ministry, which does not officially recognise rock in its permitted music categories, frequently rejects such work as culturally inappropriate.

Some artists have responded by setting up websites to distribute their material. Denied permission to perform live, others organise secret concerts in makeshift venues such as private homes or underground car parks, risking punishment by lashing if caught.

The restrictions, however, do not appear to have deterred the artists. A contest organised by an unofficial cultural website, Tehran Avenue, to find the most promising new Iranian music acts has attracted 86 entrants, more than 80% of whom are rock bands.

"Most of these bands are underground, with little chance of getting their work released, but their number is rising," said the website's founder, Sohrab Mahdavi. "It makes sense. The young generation is with us. Around 70% of Iran's population is under the age of 35 and so many of them are inclined towards rock music."

The trend is a remarkable transformation since the 1979 revolution, when all music, except revolutionary and religious songs, was banned. The embargo was partially lifted after a ruling from Iran's late religious leader, Ayatollah Khomeini, which permitted traditional folk music.

Rock, which was popular before the revolution, began a comeback in the 1990s after a cultural thaw introduced by the then president, Akbar Hashemi Rafsanjani, and extended by his reformist successor, Mohammed Khatami.

As a result, a wide selection of previously forbidden music, from artists such as David Bowie, Led Zeppelin and Radiohead, is legally available. But acts such as Madonna and Abba are ruled out by the Islamic ban on the female singing voice.

[Rasputin]

Cultures do not have the ability to evolve, renew or survive automatically. They should be preserved and kept alive through vitalization of the cultural life. To create this kind of vital atmosphere, it is increasingly necessary that the artists create and express themselves in a free and democratic environment both politically and culturally. It is the freedom of expression that evokes life quality in the society.
At the same time the old traditions must be preserved, it should also get updated and renovated by creating bridges and intersections to exceed all the existing boundaries between humans and their cultures, in order to create a multicultural society that is able to give birth and develop possibilities for the new and contemporary cultures and art forms that in it self creates new and exciting conditions and refreshing coexistence for the next upcoming generations that wants to live in a promising and vital cultural life. It only happens by creating different kinds of cultural platforms for dialogs and discussions. It is exactly what the new generation of musicians in Iran are missing, a stage to perform their abilities and promote their creativity.

It was in the year 2000, in an endless and cold day of February, while I was wondering around in the exiting world of Internet, somehow I ended up in a website that belong to an Iranian rock band called O-hum. Yes, It was my first contact with the new wave of Iranian alternative music that was probably a result of a new and refreshing wind of post-war reforms after the 11 years of the stressful life during the war between Iran and Iraq.

Today, after so many years, we may consider this scene as a beginning of a new cultural movement. I think we should also realize that this amazing young and some times confusing music scene is not particular a solid music movement with a specific music genre in the front but some kind of a cultural resistance face to face with the Islamic government and it's anti western culture war. We normally call these musical movements Iranian "Alternative" or "Underground" music, just to differ from "Pop" and Iranian "Traditional" music styles. But in fact, in a society like ours, controlled by only one particular ideology, which in our case is the Islamic ideas and roles, any other kind of music and art forms that is not fitted in the Islamic beliefs or does not compromise with its norms will be put aside and ends up in the underground world. What I am trying to explain here is that in Iran, due to limitations, a wide rang of cultural activities both artistic and commercial remain underground because they don't have the possibility to get connected to their publics through the public services like TV or Radio channels. This makes for an absurd situation that even in most of the cases our popular mainstream music also becomes a member of our underground music community too!
It actually doesn't matter if the musicians have got the permission from the "Cultural and Islamic guidance office" to publish their stuff or not, they all remain underground and are punished if they don't stay down there where they belong.
The fact is that every other art forms, musical expressions and different ways of thinking that is not following the roles of Iranian government, is an underground culture in Iran.

Our new alternative scene is a post-modern art form, which shamelessly raids older forms of popular culture and other disparate sources and reshapes it to fit the artist's individual and national taste of today. It is interesting though that the most of these artists showing fully respect to the Persian traditional musical elements and it's older cultural ideas and philosophies and it is only to reach out to their roots and their origin to rise and identify them selves in this post-modern, global and multicultural world.

But we must simultaneously remember the fact that our "Iranian rock music movement" have never had the same cultural background, as it's western origin. They do not share the same rebellious and some time the revolutionary philosophies that rock music carries with in. Our rock music has never been about sex, drugs and rock & rolls and may never be. It is simply because they have not gone through the same history with the western rockers and all the rebellious music that they created and all that partying that they gone through and still do. For that, we need freedom of expression, which is a dream to us.
Our cultural mentality and artistic philosophy has been affected by our bloody and horrible history that our country and our ancestors have gone through. Our culture has always been oppressed by other cultures and powers so many times.
What We Iranian have learned through time is to defend and save what is left! It is all about resistance to survive in order to keep our cultural identity a live. Yes, this is what is happening today too. We have barrowed a fresher blood from a greater and living culture and injecting it in to our mind and soul just to give our culture another chance to survive. That's why our rock music, exactly as our traditional music has always been, is all about resisting and protection, not protesting and rebellion.
Our rappers are not some poor oppressed ethnic minorities or Afro/ American gangsters from the ghettos of L.A that making it by selling drugs just to realize their American dreams. The fact is that our rappers are mostly youngsters from the middle-class families that are already rich and wealthy. These guys don't know much about the roots of hip-hop culture as a life style. This is just a fashion to them and a way to express them selves freely. Musically, they have never been a DJ to find out what rhythm is about because there have never been a club or a disco in Tehran in these last 27 years since the Islamic revolution in 1979.
This new generation of musicians are product of a post Islamic revolution era that forbids all kind of western music products. This is a paradox that the Iranian youngsters are living in. They are prisoners in a society that has surrounded them by outdated norms of religion, and in front of them, a world that offers them freedom and a music history that gives them a tool and the opportunity to choose how to express their thought.

This entire situation has been created since the new communication tools like; Internet and satellite TV channels become handy to middleclass population in Iran. Yes, the world is now only a link away from our Iranian youngsters these days. World is shrinking and its distance between this young and hungry generation and the others on the other side of the world is only a click away on a button of the computers keyboard and suddenly they find them selves in a new and exciting virtual world of Internet with so many new ways of expression. A new world with blurred borders already exists. A new reality with a lot of new possibilities where cultures cross over and meet in order to become one.

One thing is for sure; these musicians are carrying the Iranian cultural heritage with all its introspective philosophy and traditions and experimenting on the new elements and possibilities and most importantly the freedom that the modern, contemporary popular culture offers them.

This may be a beginning of a new music era that builds it's own experiences through the individualism and freedom that modernism has created and it also has its roots in a culture that gives more importance to human spiritual life than just materialistic desires. We maybe are witnessing the birth of a third way of world popular music.

All right, as we all know by now the Iranian alternative underground music scene is definitely growing very fast. It is obvious today that this movement has created a very tiny subculture in our Iranian middleclass and upper class big city life, mostly in Tehran and some other big cities as well. But, there is a very big vacant space left to look into, which is the absent of our female musicians in this field. There is actually nothing to look for here as long as the Iranian women are absent in every aspect of our everyday life and don't get the right to be involve in reconstructing of our society both politically and culturally, in a country that the masculinity roles and men have all the rights over the females then how can we expect to hear their voice in our modern popular music scene then. Remember, we are coming from a country with a culture and a religion that still sometimes stone woman. Surprisingly even in this dark and tragic scenario that Iranian women are living in, we have some young but very weak voices mostly in hip-hop and in some cases in our rock scene that are active and creating. It is always a beginning and if we all open our minds, we may see some great stuff from our female musicians very soon.

[Rasputin]

This alternative scene maybe is anti establishment, creative and some of the times, it has that counterculture spirit too but there is more to it. Beside the terror and oppression that these musicians are facing in their everyday life in Iran, they also struggling to find their way up to be heard world wide. There is a strong will in most Iranian alternative musicians to create the pure Persian national and cultural identity in their music and this makes them also an alternative to the world global music scene too. It is not easy to be a musician of the third world in an underground scene under the worlds underground scene!
Once I was talking with one of our Iranian Rapper "Hich kas" and he told me; "The third world is the Ghetto of the world and we (Iranian rapper) are rapping in this ghetto and about our ghetto". He made me think of the reason why rap music has become so popular in Iran and all over the Middle East. There is only one thing these rappers are sharing with their Afro/ American colleague and it is the alienation and humiliation that we all are experiencing as a citizens of the third world.
But there is always hope in a country of paradoxes where the majority of the Iranian people who are open for the modern and free world, are living their life in an underground world with all that it means. As long as our musicians and artists are fighting for their rights to create and express them selves out of love, there will always be hope for change. They may have not got a stage to play their music and they may never have felt the great feeling of being a rock star but they have got World Wide Web as they playground and music as the vehicle for their expression.

[Rasputin]

حسين تهی که به سبب "س" ميانی اسمش در سفره هفت سين زير زمينی جای گرفته است، شوخ و شنگ ترين يا آنطور که خود می گويد "کلک ترين" ميهمان نوروزی ماست.

تهی، ترانه هایش را سرشار از اشاره به "واقعيات تلخ اما خنده دار" زندگی می داند و بسياری از نوجوانان امروزی، با ضرباهنگ همين کنايه های تلخ و طنزآگين است که می خندند و می رقصند.

حسين تهی
متولد 6 بهمن 1364
دانشجوی مهندسی کامپيوتر
غذای مورد علاقه: قرمه سبزی
رنگ مورد علاقه: مشکی و سبز
حسين تهی که پنج سال پيش کار ترانه سازی و خواندن در سبک رپ را آغاز کرده است، کار خود را نه "تقليدی" از آنچه که در غرب بدان "موسيقی رپ" می گويند، که بيشتر وسيله ای برای "انرژی" دادن به شنونده از طريق"بيان مشکلات و معضلات مشترک" در زندگی روزمره تلقی می کند.

از ديدگاه تهی ، "معضلات و مشکلات" هر آنچه که باشند ، از پيش و پا افتاده ترينشان همچون شکست های عشقی تا معضلات جدی تر همچون "فقر و بيکاری" می توانند از طريق ريتم های شاد موسيقی هيپ هاپ، با "اثر گذاری بيشتری" بازگو شوند.

اما توجه تهی به زندگی امروزی و مشکلات آن، او را نسبت به سنتها و رسمهای قديمی بی توجه نکرده است، دست کم اين چيزی است که خود با شوخی و کنايه می گويد. او درباره دلبستگی اش به نوروز باستانی، با همان طنز هميشگی اش گفت: "من با نوروز خيلی صميمی ام. اصلا دست می اندازم گردنش با هم بيرون می رويم و حال می کنيم."

عيدی ما از سفره هفت سين به تهی، تخم مرغ رنگی بود. اما تهی انگار اميد دارد که آهنگهايش، هرچند هنوز زيرزمينی هستند و در بازار رسمی و کلان موسيقی جا نگرفته اند، روزی به "مرغ تخم طلا"ی او بدل شوند.

او با اشاره ای کنايه آميز به اين تخم مرغ رنگی گفت: "اميدوارم سال آينده آنقدر پول داشته باشم که به جای اينکه تخم مرغ رنگی عيدی بگيرم، تخم مرغ طلا عيدی بدهم."



از او در زمينه فعاليت های هنری اش در سالی که گذشت می پرسم که با رضايت پاسخ می دهد: "واقعا سال خوبی بود. هم از نظر کاری و هم از نظر زندگی خصوصی. گرچه تشخيص اينکه پيشرفت کرده ام يا نه، با مخاطبانم است ولی به نظر خودم پيشرفتم محسوس بوده و چندين کار متفاوت ضبط و منتشر کرده ام."

از آرزوهايش برای سال جديد می پرسم، می گويد: "بعد از سلامتی خودم و خانواده ام، اميدوارم بتوانم با دوست عزيزم (با تاکيد شديد بر عبارت دوست عزيز ) امير تتلو، کارهای مشترک زيادی ضبط و منتشر کنيم ، اما مهم ترين کار مشترکمان کليپ ويديويی است که در حال تمرين برای ضبط آن هستيم . در اين کليپ قصد داريم برای اولين بار يک در يک کار زير زمينی، از گروه رقصندگان استفاده کنيم."

از او می خواهم برای من نيز، در سال جديد آروزيی بکند که با قهقه خنده می گويد: "ايشالله لاغر بشی."

[Rasputin]

او سال گذشته به طور حرفه ای، خواندن در اين سبک را آغاز کرد، اگرچه تجربه خوانندگی اش، ابتدا در پاپ و بعد در گريزی به سبک رپ به سه سال می رسد.

او خواندن در سبک RnB را با گذاشتن شعر فارسی بر ملودی های آشنای غربی آغاز کرد تا به گفته خود "با نوايی آشنا" RnB فارسی را به مخاطبش بشناساند.

ترانه های "برو از پيش من"، "تو چشم من بخون" و "می شنوم، می گی" از جمله نمونه هايی است که تتلو را در سال گذشته به شهرت رسانيد .

تتلو ، پايبندی خود به نوروز باستانی را آنجا ثابت کرد که پيش دستی کرده ، "سکه " را به عنوان "سين" مورد علاقه خود از سفره هفت سين، در مقابل عيدی ما قرار داد و در توضيح علاقه وافرش به سکه گفت : "سکه نماد پول و داراييه . همه سکه رو دوست دارن ولی خوب من يه جور خاصی دوستش دارم!"



او در ادامه گپمان ، سال گذشته اش را "عالی" توصيف کرد و گفت: "از هر لحاظ که به سال گذشته نگاه می کنم عالی بوده. از نظر کاری برای من پيشرفت بود، از نظر زندگی شخصی که ديگر فوق العاده و محشر بود؛ هر چه بگويم، کم است."

امير تتلو ، اما سال ۸۶ را "سال سفر" توصيف می کند و می گويد: "قصدم اين است که امسال از ايران بروم . چرا که ما در ايران در آمدی از کارهای هنريمان نداريم، در حاليکه توليد هر يک از آهنگ ها بسيار پر خرج است." او گرچه پاسخ صريحی به سوالم در زمينه مقصد روياهايش نداد اما گفت: "به همانجايی می روم که همه رفته اند."

تتلو که در کار توليد موزيک ويديو نيز پيشتاز است، از نما آهنگ (موزيک ويديو ) مشترکش با حسين تهی نيز برايمان می گويد: "قراره تو اين موزيک ويديو با تهی رقص هماهنگ بکنيم که تا حالا کسی اينکار رو انجام نداده. مطمئن هستم که مثل توپ می ترکه!"

از او می خواهم برای سال ۱۳۸۶ آرزويی بکند: "ما هيچ چيز کمتر از هنرمندان آن سوی آبها نداريم ، اميدوارم که با تلاش مضاعف، امسال بالاخره موزيک رپ و RnB فارسی هم جهانی شود."

[Rasputin]

سالسا ، گروه تلفيقی رپ و پاپی که همزمان با فرا رسيدن فصل بهار در عرصه موسيقی زير زمينی شکفته شد، پر "سين"ترين عضو هفت سين زير زمينی ماست.


در جای جای موسيقی و کار اين گروه که متشکل از سه نوجوان (دالتون ، توتو و مهديچ) است، "شيطنت های دوران نوجوانی" ديده می شود: از نام گروه و القاب اعضا گرفته تا ترانه ها و طرز اجرايشان و حتی افکت های کامپيوتری که در کار اين گروه به کار گرفته می شود.

سالسا
سن اعضای گروه: 17 تا 19 سال
غذای مورد علاقه: همگی پيتزاخور هستند!
رنگ مورد علاقه مشترک: قرمز مثل "سالسا"!
نام سالسا، آنگونه که اعضای گروه می گويند نه از سبک پرطرفدار رقص و موسيقی آمريکای لاتين که از سس محبوب و تندوتيز همين منطقه گرفته شده است.

دالتون به کنايه و طنز، دليل انتخاب "سالسا" را به عنوان نام گروه نوظهورشان، "علاقه مشترک اعضای گروه به سس سالسا" و "تند و تيز بودن" مضامين رپشان ، همچون "سس سالسا"بيان می کند.

ياران دبستانی

مهديچ، آهنگساز و خواننده پاپ گروه در زمينه نحوه شکل گيری گروه "سالسا" می گويد: "من، دالتون و توتو رو از سالهای دبستان می شناختم اما سالها بود که از اونها خبر نداشتم تا اينکه چند هفته قبل به صورت اتفاقی ديدمشون. در همون زمان من مشغول ساختن ترانه ای بودم و وقتی که موضوع را با بچه ها در ميون گذاشتم ، خبر دار شدم که اتفاقا اونها نيز مشغول انجام کار مشابهی هستن. اما سبک کار من پاپ بود ولی توتو و دالتون به دنبال رپ بودن. اين شد که حاصل تصادف ما ، تلفيقی از پاپ و رپ از کار در اومد."

نخستين محصول اين تصادف، آهنگ "بگو مگو" بود که توانست در واپسين روزهای سال کهنه، فقط در مدت يک هفته، "سالسا" را به نامی آشنا برای طرفداران موسيقی بدل کند.



تو تو، عضو ديگر گروه درباره "شکوفا شدن کار گروهيشان همزمان با شکفتن شکوفه های بهاری" گفت: "کارها خيلی سريع پيش می رود ، ما قصد داريم تا پايان فروردين آلبوممون رو تموم کنيم که با اين سرعت سير اتفاقات ، مطمئنا تموم ميشه."

برای اين "پر سين ترين" عضو هفت سين زير زمينيمان، به شادباش از سفره هفت سين نوروزی ، سبزه برديم که واکنش های جالبی را در بر داشت، دالتون رابطه "سالسا"، "سبزه" و هفت سين باستانی را چنين برقرار کرد: "ما مثل همين سبزه ، اول بهار سبز شديم. اين بزرگترين تشابه ماست!"

اما اهالی "سالسا" قصد ندارند که به موفقيت اوليه و زودهنگامشان قانع شوند و نمی خواهند طراوت گروهشان، تنها به عمر سبزه های سفره هفت سين باشد.

دالتون ، نوجوان ترين اما پرحرف ترين عضو گروه، می گويد: "من دوست دارم اونقدر معروف بشم که همه جا صحبت از من و گروه سالسا باشه. اونوقت می تونم مطمئن باشم که کلام و شعرم موثر خواهد بود."

توتو هم با تاييد حرف دالتون،"مشهور شدن" را آرزوی خود در سال جديد می داند ، آرزويی که حتی می خواهد برای رسيدن به آن "سبزه گره بزند": "وای اگه واسه معروف شدن بايد تمام چمن های دنيا رو هم گره بزنيم، من خودم تنهايی اين کار رو می کنم."

[Rasputin]

همخوانی و يا آنطور که اهالی زير زمين می گويند "فيت هم خواندن" پديده بسيار رايجی در دنيای رپ خوانهای ايرانی است که در آن چند رپ خوان مستقل، به دلايل گوناگون، از سرشکن شدن هزينه ها تا استفاده از اعتبار و شهرت يکديگر، اقدام به ساختن و خواندن ترانه ای مشترک می کنند .

از اين رو به عنوان ششمين "س" هفت سين زير زمينمان، دو رپ خوان را دعوت کرده ايم که در واپسين روزهای سال گذشته، مشغول ضبط ترانه ای مشترک و شاد به مناسبت نوروز بوده اند که البته موضوع طنزآميزش بی ارتباط با نوروز است.


اسليم
تاريخ تولد: هشتم خرداد 1362
تحصيلات: مهندس صنايع
غذای مورد علاقه: عدس پلو
رنگ مورد علاقه: مشکی
اسليم و فلاکت (که برای شرکت در سفره هفت سين ما ، البته به شوخی، نامش را به سلاکت تغيير داد ) ديگر ميهمانان سفره هفت سين زير زمينيمان هستند که کارهايشان به سبب آنچه که خود "رک بودن"شان می نامند، متمايز است،

اسليم در مورد "زمينه های تفاوت کاری اش" در رپ گفت : "صاف و پوست کنده بگويم من در کارهايم فحش می دهم. البته اين بدين معنی نيست که فحش جزو لازم کار من باشد . من از بابا طاهر و مولوی هم خوانده ام ، اما هر جا که لازم باشد، فحش می دهم و خودم را سانسور نمی کنم. البته خيلی از رپ خوان های ديگر نيز فحش می دهند ولی فکر می کنم فحش های من آبدار تر است!"

فلاکت نيز در ادامه صحبت های اسليم گفت: "من هميشه اولين فحش را به خودم داده و می دهم، کسانی که کارهای من را دنبال کرده اند می دانند که من خودم را .....توصيف می کنم. ولی اين حق را برای خودم نيز محفوظ می دارم که آنجا که بطلبد ، فحش هم بدهم و نگذارم رو دربايستی مانع از آن بشود که من حرفم را بزنم."



برای اين دو "س" متمايزمان ، سمنو به شادباش برديم که با عبارت "ايول سمنو" از آن استقبال شد. اسليم گفت: "من عاشق سمنو هستم، کاشکی می شد کشک خشک را هم به هفت سين اضافه کرد ، در آن صورت هفت سين متعلق به من و من متعلق به هفت سين بودم، در ضمن از عيد هم فقط خزر شهر و سفر به شمالش را دوست دارم."

فلاکت هم (بدون توجه به تعجب من از قرار گرفتن کشک خشک بدون "س" در سفره هفت سين) ادامه داد: "آخ ، گفتی! کاشکی می شد پيتزای هندی و پاستيل را هم به سفره هفت سين اضافه کرد و سفر به شمال در نوروز را هم الزامی کرد!"

اسليم در توصيف سال ۱۳۸۵ آن را "سال جدی شدن زندگی" خود می نامد و می گويد: "شش ماه اول سال واقعا برايم بد بود ، معدلم در دانشگاه 9 شد ولی شش ماه دوم واقعا خوب بود چون هم در کار هنريم پيشرفت داشتم و هم فارغ التحصيل شدم. به نظرم ديگر زندگی جدی شده است."



فلاکت
تاريخ تولد: 21 فروردين 1368
غذای مورد علاقه: کباب
رنگ مورد علاقه: مشکی
فلاکت اما دل خوشی از سال گذشته ندارد: "بدترين سال زندگيم بود. تنها عشق زندگيم را از دست دادم، هر بدبختی که بگوييد سرم آمد، اصلا تکرارش نيز ملال آور است. البته آهنگهای زيادی را توليد کردم و خواندم ولی زندگی خصوصيم تيره و تار بود."

وقتی نوبت به بيان آرزوهايشان برای سال 86 می رسد، اسليم که به سببب "س" دار بودن اسمش خود را در تمامی طول مصاحبه مقدم می دانست و به شوخی فلاکت را دست می انداخت، باز هم پيشقدم شد و پاسخ داد: "امسال بايد تکليفم روشن شود. بايد از نظر شغلی و تحصيلی به وضعيت ثابتی برسم، در کار هنريم نيز دست به هر کاری زده ام، بايد به نتايج روشنی در سال جديد برسم. البته احتمال ترک ايران و ادامه کار هنری و تحصيل در خارج از ايران هم هست."

پس از او، فلاکت درباره آرزويش می گويد: "هيچ چيز نمی خواهم ، جز اينکه بدی های سال قبل ، امسال تکرار نشوند."

فلاکت در پايان گفتگو، بابت تبريک سال نو نکوهشم می کند و می گويد: "من اصلا اهل تبريک سال نو نيستم . به نظرم اين يک جور تعارف است که مختص ما ايرانی هاست، چه تبريک بگوييم و چه نگوييم اتفاقی نمی افتد، پس نگوييم بهتر است."

اما اسليم ضمن تبريک سال نو ، از فلاکت هم می خواهد تا از مواضع "ضد تعارفش" کوتاه بيايد. در نتيجه اصرار او، سرانجام فلاکت می گويد: "خيلی خوب، تبريک می گويم ولی هنوز هم معتقدم با تبريک گفتن و نگفتنمان هيچ اتفاقی نمی افتد، به جای تبريک گفتن، بياييد به يکديگر بگوييم: در سال جديد، تعارف بی تعارف!"

[Rasputin]

"لعنتی اینجا تهرانه، ابله اینجا تهرانه، هویج فرنگی اینجا تهرانه، مرتیکه.... اینجا تهرانه، آدم بی ... اینجا تهرانه...".
بگذارید بگویم که من یعنی یک ایرانی هنردوست که از شنیدن موسیقی زیبا، دیدن تئاتر و فیلم جذاب، نگاه کردن به پرده* نقاشی دل *ربا، خواندن یک داستان خیال*انگیز و مواجه شدن با یک مجسمه خارق*العاده ساخت دستان هنرمند ایرانی لذت می*برم، شخصاً معتقدم جریانهای هنری زودگذری که می*آیند و چند ماهی و حتی چند سالی دوام می*آورند و بعد به طور کلی پودر، محو و نابود می*شوند، دقیقاً مثل سونامی هستند.

این جریانهایی که فقط به واسطه* کمک گرفتن از ابزارهای هنر می*توان اسمشان را گذاشت جریان هنری، دقیقاً همین نقش را بازی می*کنند، یعنی خسارت وارد کردن به دشت مستعدی که منتظر بذر و نطفه است، ولی با نمک و شوره، پذیرایی می*شود!

دقیقاً متوجه نشدم عمر این پدیده* تازه به دوران رسیده چه مدت است و چند ماه گذشته از اینکه یک عده جوان معمولی مثل من و شما تصمیم گرفتند نوآوری کنند و در قالبی تحت عنوان موسیقی زیرزمینی، گروههایی تشکیل بدهند که به تولید و عرضه* موسیقی*های رپ فارسی می*پردازند.


روزهایی بود که ارزش خوانندگی، در گیرایی و نفوذ صدا بود. زمانی بود که اگر صدایت شش* دانگ یا مخملین بود، اسمت را می*گذاشتند خواننده. زمانی بود که باید سالهای سال تلمذ می *کردی و می *خواندی و از استاد درس می گرفتی تا خلاصه می *شدی قوامی، شجریان و شهرام ناظری....



رپ در لغت به معنای صدای دق*الباب، سرزنش سخت، زخم زبان، ضربت تند و سریع زدن و تقصیر است. اولین بار گروههای آمریکایی که غالباً از سیاه *پوستهای کالیفرنیا و فیلادلفیا بودند و تصمیم داشتند با سبکی که جلب توجه می*کند، نادیده گرفتن شدن حقوق شهروندی *شان را به مردم و دولت یادآوری کنند از این سبک استفاده کردند.

اما این صدای اعتراض نیاز داشت که خشن، گوش*خراش و آزاردهنده باشد تا شاید توجه آدمهای بی *توجه جلب شود. شروع به کار و تعالی این سبک را دهه* ۱۹۷۰ می *دانند و پس از رواج آن در آمریکای شمالی، کشورهای جهان سومی آمریکای لاتین مانند ونزوئلا، جاماییکا، گواتمالا و نیز کشورهای آفریقایی مانند تانزانیا، زیمباوه و توگو به آن روی آوردند.

چرا کنجکاو شدم؟

آشنایی من با اسامی عجیب و غریب و نامانوس خواننده*های داخلی"زیرزمینی"، بیشتر به واسطه* داشتن پسرخاله ای که در کلاس اول راهنمایی تحصیل می*کند و چند ماهی است که دوره* ابتدایی را به پایان رسانده، صورت گرفت. در دفعات اول، می*دیدم که شلوارهای گشاد می*پوشد و موهایش را با انواع روغن*آلات چرب می*کند و زیر لب الفاظ عجیبی به کار می*برد که با دقت در آنها، می*فهمیدم به قول معروف دارد بد و بیراه می *گوید و فحش می*دهد! کمی کنجکاوی و پرس و جو باعث شد تا بفهمم این مدل از رفتار جدید، تازه مد شده و پایه *گذارانش هم "خوانندگان" رپ هستند. مشتاق شدم تا بیشتر از این نوآوران مبتکر بدانم.


حالا دیگر برای اینکه نشان دهیم متفاوتیم، به روزیم، مثل آمریکایی*ها هستیم، اهل آزادی هستیم، مدرن هستیم و با کلاس هستیم، باید دست به هر کاری بزنیم. هنر را هر طور شده لکه *دار کنیم.



از پسرخاله خواستم تا چند نمونه از این موسیقی*ها را برایم بیاورد که گوش کنم. در این نمونه ها، حرف خاصی در متن شعرهایشان شنیده نمی*شد. اثری از قافیه و ردیف و وزن نبود. سبک شعری خاصی را هم پیروی نمی*کردند. حتی ترانه نمی*گفتند. مدت زمان هر کدام از آهنگهایشان، جمعاً دو یا سه دقیقه بود و شاید ۸۰ یا ۹۰ درصد این مدت زمان، به بازگو کردن اسمها تلف می*شد. اسمهایی که بعداً فهمیدم اهالی گروههای موسیقی زیرزمینی هستند.

شاید کل موسیقی را بتوانم اینطور خلاصه کنم. چند ثانیه*ی اول ضرب و جاز. بعد دکلمه* آقایان شروع می*شد: امیر... رضا... شهرام... غلام... نقی... یاور... بهرام... و این تکرار کردنها ادامه پیدا می*کرد، دوباره ضرب و جاز و دوباره یک سری اسم و آخر سر: من با شما حرف دارم، من برای شما حرف دارم، من می*خوام شعر بخونم، من برای شما شعر دارم، من برای شما آهنگ دارم ... امیر... رضا... شهرام... غلام... نقی... یاور... و موسیقی تمام می*شد.

هیچ کاری ندارم که این سبک تکلم، هیچ حرفی برای گفتن ندارد، کاری ندارم که لهجه*ها و گویشهای ایران را به سخره می*کشد، اهمیتی نمی *دهم اگر سبک لباس پوشیدن آدمهایش برایم فقط پوچی را تداعی می*کند و باز هم اهمیتی نمی* دهم که به اعتقاد من در این نوع کار نه اثری از سازهای موسیقی هست و نه ردپایی از هنر. اما جالب برایم چیز دیگری است.

روزهایی بود که ارزش خوانندگی، در گیرایی و نفوذ صدا بود. زمانی بود که اگر صدایت شش* دانگ یا مخملین بود، اسمت را می*گذاشتند خواننده. زمانی بود که باید سالهای سال تلمذ می *کردی و می *خواندی و از استاد درس می گرفتی تا خلاصه می *شدی قوامی، شجریان و شهرام ناظری و... زمانی بود که ظاهر شدن بر صفحه* تلویزیون و دست به دست شدن آلبومها، آن قدر طول می*کشید تا خلاصه مشتاقان در صفهای چند کیلومتری، برای خرید بلیتهای بازار سیاه کنسرت انتظار می*کشیدند.


یک روز داشتم "رزم رستم و اسفندیار" را گوش می*دادم که پسرخاله آمد و با بدخلقی و اکراه تمام گفت: این مزخرفها چیه گوش می *دی...؟



فکر می*کنم حالا دیگر برای اینکه نشان دهیم متفاوتیم، به روزیم، مثل آمریکایی*ها هستیم، اهل آزادی هستیم، مدرن هستیم و با کلاس هستیم، باید دست به هر کاری بزنیم. هنر را هر طور شده لکه *دار کنیم. حتماً در مورد آلبوم "از خشت و خاک" علیرضا قربانی شنیده*اید. با صدای ماندگار و جاودانه* دکلمه* بهروز رضوی و شاهکار آهنگسازی صادق چراغی. شاید تنها آلبوم موسیقی که از روی شعرهای شاهنامه* فردوسی سروده شده است... یک روز داشتم ترانه "رزم رستم و اسفندیار" را گوش می*دادم که پسرخاله آمد و با بدخلقی و اکراه تمام گفت: این مزخرفها چیه گوش می *دی...؟

که ایران چو باغی است خرم*بهار
شکفته همیشه گل کامکار

اگر بشکنی خیر دیوار باغ
چه باغ و چه دشت و چه دریا چه راغ

نگر تا تو دیوار او نفکنی
دل و پشت ایرانیان نشکنی

کزان پس بود غارت و تاختن
خروش سواران و کین آختن

زن و کودک و بوم ایرانیان
به اندیشه* بد منه درمیان

هوا خوش*گوار و زمین پرنگار
تو گفتی به تیر اندر آمد بهار

همه سر به سر دست نیکی بریم
جهان جهان را به بد نسپریم

نخواند بر ما کسی آفرین
چو ویران بود بوم ایران زمین

دریغ است ایران که ویران شود
کنام پلنگان و شیران شود...

[Rasputin]

رضایا و ۲ ای اف ام ، دو خواننده موسیقی زیر زمینی هستند که " معجون" پاپ و رپشان، برای اولین بار با ترانه "نازی ، ناز گل من" ارایه شد و در زمانی کوتاه توانست نه تنها در میان قشر نوجوان و جوان، که بین قشرهای " پاپ" تر نیز جای خود را باز کند.

قرارمون در استودیویی در وسط تهران بود. با ترافیک ساعت پنج بعد از ظهر پایتخت، نیم ساعت بدقول شدم ولی در تمام طول راه، پا می کوبیدم و با dریتم "جاماییکایی " ترانه "نازگل" یا "نازی" بچه ها، یواشکی قر میریختم. همان ترانه ای که گروه بی نام "رضایا" و "تو ای ام اف" رو به همه شناساند!

در استودیو که حال و هوای آن بر خلاف ساختمان کهنه "قهوه ایش"، به سبب حضور تعداد زیادی از هنرمندان موسیقی و بویژه نوجوان های "زیر زمینی خوان" ، پر شور و قرمز بود، رضایا به استقبالم آمد. نوجوان لاغر که متولد ۱۳۶۵ است و پشت سرش، ۲ ای اف ام ، نوجوان ولی ورزیده تر.

با هم از لابلای حاضرین در استودیو ، ( که ظاهرا از هواداران هنرمندی بودند که در آن لحظه مشغول ضبط ترانه ای بود ) گذشتیم و روی صندلی های اتاق " آهنگسازی " فرود اومدیم. قبل از شروع ، از بین حرفهای بچه ها ، می فهمم که رضایا دانشجوی سال دوم رشته موسیقی هست و آرمین هم منتظر ورود به دانشگاست. بر خلاف تصورم نام "رضایا " ، رضا نیست و " امیر" هست! اسم ۲ ای اف ام هم که مرا دست می اندازه و می خنده، آرمینه.

قدم خیر " نازی "

برای شروع ، به سراغ " نازی " میروم. ترانه " نازی " ... ترانه موفقی که تلفیق "ریتم لاتین " اش با صدای پاپ " رضایا " و رپ " ۲ ای اف ام " و " شاهین فلاکت " ، کلامش رو بر سر زبان ها وقرش رو بر لبه کمر ها انداخته. رضایا ، با تاکید بر این نکته که این ترانه، نه نخستین ترانه گروه بی نام " رضایا- ۲ ای اف ام " ، که " گل سر سبد " آنهاست می گوید : خوب من و آرمین ، قبل از این ترانه ، کارهای مشترک و تکی دیگر هم داشتیم ولی این ترانه باعث شد تا ما شناخته شده تر بشویم.

من نزدیک دو ماه روی ترانه و آهنگش کار کردم تا بر سر زبان های بیافتد آرمین ۲ ای اف ام ، در مورد نحوه ساخت و پرداخت این ترانه میگوید : قبل از این ترانه ، من و رضایا ، اولین ترانه مشترکمان رو به اسم " بی معرفت " خواندیم. بعد تصمیم گرفتیم که یک کار رقصی شاد برای نوروز ۸۶ حاضر کنیم . یک روز که داشتیم نقشه اش را می کشیدیم، شاهین فلاکت را در استودیو دیدیم و به اون هم پیشنهاد دادیم که قبول کرد و این ترانه شکل گرفت . در همان نوروز ۸۶ ، ما ویدیو این ترانه را نیز تهیه کردیم. درست یک هفته بعد، در آخرین روزهای تعطیلات عید بود که در سفرمان به شمال، دیدیم که اوضاع عوض شده و هر جا که میرویم بچه ها ، میریزن سرمون و امضا می خوان !

آرمین ، در پاسخ به سوال من در مورد اینکه آیا این ترانه " اصلی" است یا تقلیدی از یک ترانه لاتین است ، می گوید : ما ترانه های تقلیدی یا " کاور " هم داشتیم ولی ریتم و موسیقی این ترانه " اصلی " است و رضایا ، آن را ساخته و محمود تنظیمش کرده است .

از رضایا در زمینه تضاد و توافق " دانشگاه موسیقی " و " حال و هوای زیرزمین " می پرسم : خوب ببین ، تضاد که خیلی وجود داره . اولا هم کلاسی هام زیاد موافقم نبودن. من همیشه سعی می کنم ، بر خلاف سایر بچه های موسیقی زیر زمینی ، آموخته های دانشگاهم رو از آهنگسازی تا سولفژ ، در کارهایم به کار بگیرم و این شاید باعث میشود که در بعضی زمینه ها متفاوت تر عمل کنیم.

از آرمین و امیر ( ۲ ای اف ام و رضایا ) در مورد ترانه های بعد از موفقیت " نازی " می پرسم . آرمین می گوید : بعد از اینکه دیدیم این سبک ترانه ( یعنی تلفیق رقصی پاپ و رپ ) گرفت ، سعی کردیم در همین سبک بیشتر بسازیم که ساختیم ! ترانه " کروات " ، ترانه ایست عاشقانه با موضوع فانتزی " کروات " روی همان ریتم رقصی لاتین. این ترانه هم که در تابستون بیرون اومد خیلی گرفت .

در ادامه گفتگویمان ، رضایا از ترانه " سو تفاهم " می گوید. ترانه ای که بعد از کراوات با ریتمی ملایم و با مضمونی " ضد عشق و عاشقی " بیرون آمده است : این ترانه " برو دیگه نمی خوام ببینمته " ! وقتی که آدم دست کسی رو می خونه و می فهمه که اشتباه کرده ... این ترانه چنین حال و هوایی دارد . ترانه های " هی حالا دیدی می تونم " هم همین ریتم را دارد . " تو مال من بودی " هم از ترانه های ملایممون هست ولی کاملا عاشقانست و مثل دو تای دیگر ، " ضد عشق " نیست . نکته مهم دیگر ، هم اینست که صادقانه بگم این ترانه " تقلیدی " بود از یک ترانه هیپ هاپ غربی .

" می خوایم دنیا رو بگیریم " !

از رضایا و ۲ ای اف ام در مورد برنامه های آینده شان می پرسم. یک صدا از " جا انداختن رپ " با استفاده از ریتم های پاپ ، صحبت می کنند. آرمین می گوید: همانطور که ترانه " نازی " توانست بسیاری از شنوندگان مسن تر را نیز با ریتم های رپ آشنا کند، کوشش می کنیم تا با همین شیوه ادامه بدهیم و تلفیقی از پاپ و رپ را به هوادارانمان ارایه کنیم.

رضایا نیز می گوید: من علاوه بر کارهای مشترک با آرمین ، مشغول تهیه یک آلبوم پاپ مستقل هم هستم که به زودی تمام خواهد شد. آرمین ۲ ای اف ام با فریاد " می خوایم دنیا رو بگیریم " جمله رضایا را نیمه کاره قطع می کند و می گوید :" آره داداش، همونطور که تا الان ، در زمان کوتاهی خیلی پیشرفت کردیم، با همین سرعت هم پیش خواهیم رفت".

به عنوان آخرین پرسش ، قضیه " مجانی خوانی " و " کسب در آمد " را مطرح می کنم و بدبینانه می پرسم : همیشه این بحث مطرح بوده است که شما زیر زمینی خوان ها ، از این طریق در آمدی ندارید ، جریان شما هم همینطور است ؟ . " نه " ! پاسخ قاطع و تعجب بر انگیز آرمین بود به من : ببین من صادقانه بگم . ما بیشتر از اون چیزی که برای ترانه هایمان خرج کرده ایم در آوردیم . از طریق مشورت دادن ، ترانه سرایی و آهنگ ساختن به سایر کسانی که به این حیطه آمدند . البته این را هم بگویم که بر خلاف بسیاری، ما پول زیادی از " مشتری" نمی گیریم . همانقدر که حقمان است را دریافت می کنیم .

گفتگوی من با "رضایا" و " آرمین ۲ ای اف ام " ، با رسیدن نوبت ضبطشان در استودیو به پایان رسید و من بدون " اسکورت " از لا بلای نوجوان های پر شر و شور حاضر در استودیو، به سمت در خروجی خزیدم .

[Rasputin]

فرد که نوزده سال دارد ، آنچه که " بی مرز و محدودیت بودن " دنیای زیر زمینی ، می خواند را ، عامل اصلی روی آوردن به این حیطه ، برای عرضه ی کردن فعالیت های هنریش ، می داند و از جمله می گوید : من آدمی نیستم که بتوانم هیچگونه قید و بند را در مورد کار و زندگیم بپذیرم. دنیای زیر زمین با اینکه دنیای کوچکی است ولی آزاد آزاد است ، هیچ شرطی نیست و مرزی وجود ندارد ، همه مختارند آنطور که می خواهند کار و زندگی کنند .

او را ، در اتاق شخصی اش ، ملاقات کردم که با وجود قرار داشتن در طبقه ی پنجم ساختمانی در شمال تهران ، به لطف گرافیتی های قرمز رنگ با زمینه ی مشکی و تزیینات خیابانی اش ، کاملا حال و هوای " زیر زمینی " داشت . در گوشه ای اتاق تصویر خیالی " عزراییل " بر روی دیوار خود نمایی می کرد و در سوی دیگر ، وسایل تدوین تصویر و ویدیو قرار گرفته بودند .

فرد ، جدی ، فکور و بدون رو در بایستی است . ترجیح می دهد ، تعارف مانع از بیان حقیقت نشود . همین رویکرد او را کمی تندخو جلوه می داد .

این راه من بود : از انیمیشن تا موسیقی !

فرد که پس از اخذ دیپلم انیمیشن ، اکنون مشغول تحصیل رشته ی کارگردانی است ، خود را در درجه ی اول " موزیک ویدیو ساز " می داند و می گوید : ببین من خودم موسیقی زیر زمینی کار کردم ، با اهالی زیر زمین هم زیاد گشتم ، در عین حال عاشق کار گرافیک و ویدیو سازی هم هستم و در حال حاضر رشته ی تحصیلی ام هم کارگردانی است . خوب همین تلفیق باعث می شه که به سمت موزیک ویدیو سازی زیر زمینی سوق پیدا کنم . البته این رو باید بگم که من به شدت طرفدار فعالیت های هنری زیر زمینی هستم ، چون در زیر زمین مرزی وجود ندارد ، کلیشه ای نیست و قالبی ازپیش تعیین نشده است ، حتی در موزیک ویدیو ساختن ...






هیچکس ، فلاکت ( خواننده دیگر رپ )، اشکان ( راکر) و تهمتن از جمله کسانی هستند که فرد برای آنها موزیک ویدیو ( نما آهنگ ) ساخته است .

او در زمینه ی نخستین تجربه های ساختن موزیک ویدیو می گوید : اولین ویدیویی که ساختم ، ویدیوی " تریپ ما " هیچکس بود که ۴ سال پیش ، در سن پانزده سالگی ، به اصرار شاهین پژوم ، ،آهنگساز این ترانه ، به سختی و مشقت فراوان تهیه شد ، بعد از آن روند موزیک ویدیوی سازیم سرعت گرفت و به عنوان کارگردان موزیک ویدیو های زیر زمینی شناخته شدم . کارگردانی که سعی می کنه ، با " ارزونترین" شیوه ها ، " گنده ترین ها " رو بسازه !

فرد در پاسخ به سوال من ، در زمینه ی فیلم کوتاهش، " آهستگی " ، با تاکید بر زیر زمینی بودن آن ، می گوید :ماجرای این فیلم ، داستان مردی است که تصور می کند ، سیر طبیعی زندگی را طی می کند . اما به ناگهان متوجه می شود ، دوستی برای او نمانده و اطرافیانش به او توجه نمی کنند . فرد با اشاره به تکنیک ها و جلوه های ویژه ی به کار برده شده در این فیلم می گوید : ما در فیلم های ایرانی ، جلوه های ویژه نداریم ، هنوز با قدیمی ترین شیوه های موجود ، کار می کنیم . دوست داشتم نشان دهم با کم ترین امکانات و با هزینه های شخصی ، می توان روی پا ماند و حتی غوقا کرد . نکته ی جالب دیگر ، شاید ، این باشد که برای خواندن روایت ماجرا ، از صدای خاص سروش هیچکس استفاده کردم که همین ، قضیه را زیر زمینی تر نیز کرد این فیلم کوتاه را برای چندین فستیوال فرستادم ، تا ببینیم چه می شود ...






از او در مورد موسیقی خاصش می پرسم . موسیقی پر از فحشی که هم زمختی ملودی های متال را با خود حمل می کند و هم وامدار رقصی ترین ملودی های رپ و پاپ است ، می گوید : من در موسیقی به قول تو پر از فحشم دروغ نمی گویم ، بلکه عین حقیق رو اعلام می کنم . فحش دادن چیز نرمالیه . من می گویم عشق و عاشقی را در سطل آشغال بریزیم ، اصلا وجود ندراد . وی که گیتار الکتریک نیز می نوازد ، خود را از جمله معدود آهنگساز های سبک نیو متال می نامند و در مورد آینده ی کاری خود می گوید : ببین هر کس یک عقیده برای خودش دارد . اگر تمام موزیک ویدیو ها و موسیقی های من را در کنار هم بگذارید ، عنصر " خواب " را در آن می بینید. ما در زندگی یکسری آدم خیال پرداز داریم ، کسانی که خود را به خواب می زنند تا نبینند ، این ترانه ها ، برای این افراد تنظیم شده است . اما بعضی از آدم ها هستند که چشمشان را بر واقعیت نمی بندند ، نمی خوابند و تا آنجا که می توانند کوشش می کنند دیگران را نیز از خواب بیدار کنند ، به نظرم نقش من باید چنین باشد

از میان ترانه های فرد ، شاید ترانه ی پر از فحش " راه حل " بیشتر به چشم می خورد : اون آهنگ واکنشیه به کژی هایی که در طول روز باهاش مواجهیم . وقتی دخترا سر به سرمون می زارن ، وقتی درسی را در مدرسه یا دانشگاه قبول نمی شویم و در کل وقتی با مشکل مواجهی می شویم ، آنگاه راه حل می دونی چیه ؟ ... برو آهنگ رو گوش کن .

والدین " پایتخت " : خندان یا گریان ؟

از فرد در مورد واکنش پدر و مادرش به ابعاد زندگی زیر زمینی او سوال می کنم ، از وقتی که تصمیم گرفت بر روی دیوار اتاقش تصاویر عزراییل را بکشد تا زمانی که تصویر گر دنیای زیر زمین شد و به خواندن ترانه های فحش دار " نیو متال " راه پیدا کرد ، می گوید : اونها من رو آزاد گذاشتند تا هر جور صلاح می دونم رفتار کنم . پدرم به من اعتماد تام داشت و گفت هر کاری که فکر می کنی درست است را انجام بده . هیچ وقت جلویم را نگرفته اند ، البته گه گداری به من پیشنهاد می کنند ولی هیچ وقت به من زور نمی گویند .






از او می خواهم ، نظر خودش را در مورد " فرزندش " در آینده بگوید ! جمله ام را نا تمام می گذارد و می گوید : من بچه دار نمی شوم ، مگه دیوانم ؟ حیف نیست زندگیم را تلف بچه کنم ؟ چه کسی گفته است " ثمره ی زندگی ، کودک است " ؟ من تا آنجا که خودم مفید باشم زندگی می کنم و بعد از آنکه احساس کردم دیگر ثمری ندارم و کارهایم را کرده ام ، غزل خداحافظی ام را با " خودکشی " می خوانم! برای اینکه هر آدمی یک انقضایی دارد ، دوست ندارم روی ریتم بیوفتم . دوست دارم در اوج بمیرم .

سوال و جواب

روحیه ی مرموز فرد ، مرا بر این وا می دارد تا برای شناخت بیشتر و نفوذ به اعماق فکری وجودش ، نظرش را در مورد چند پدیده ، در قالب سوال و جواب ، بپرسم :

فرد ، تا حالا بابا کرم رقصیدی ؟

نه اصلا

با مدونا چی رقصیدی ؟

وای ! نه اصلا

چی خوشحالت می کنه ؟ به عنوان یکی از نمایندگان زیر زمین که افتادی به چنگ من ؟

پوووول !






پس چی ناراحتت می کنه ؟

خیانت

عشق چی ؟

اصلا وجود نداره !

عاشق کسی هستی ؟ نگو که نیستی ! چون خودم شاهدش بودم

خوب آره ولی اون عشق نیستا ، آدم تو لحظه احساس می کنه که داره برای یکی می میره ، میخواد جونش رو برای طرف بده ولی اون لحظست ، بهش میگن وابستگی ! نه عشق!! همه چیز از بین میره

چشم انداز " پایتخت " !

از فرد می خواهم ، در مورد آینده اش بگوید . آیا همیشه در " گرافیتی " باقی می ماند ، از زیر زمینی ها موزیک ویدیو می سازد و " فحش های آبدار " را فریاد می زند ، یا این تنها شور جوانی است و تبی خاموش شدنی ؟ : من امیدوارم این راهی که در آن هستم ، همینطور که تا کنون خوب پیشرفته ، از این پس هم خوب پیش برود . فکر می کنم جواب سوالت را داده باشد .

[Rasputin]

Iran is home to one of the world’s true music undergrounds, where musical creativity is flourishing as Persian tradition meets the Internet’s mp3 goldmine. Hip-hop or metal fans in Tehran could easily fill the city’s biggest soccer stadium, were their favorite groups to come to town. Dozens of bands get together and jam on a regular basis. Yet while musicians and music lovers are bursting with energy, it’s no easy feat to dedicate yourself to music in a country where a quarter of the year is off limits for concerts due to religious holidays, and concerts can be closed down at a moment’s notice if the program is judged offensive. It is next to impossible to make a living, even as a traditional musician.

These challenges have not stopped young musicians like guitarist Pouya Mahmoodi from forging a new path for Iranian music, weaving together the seemingly disparate threads of Persian classical tradition and rock, jazz, and blues. And while they may not get many chances to play at home, they are bringing their distinct sound to the world. Mahmoodi’s debut solo album Mehr (Faryaad; US release date February 19, 200 showcases his virtuosic interweaving of musical worlds, drawing on elements that makeIran’s music unique. It also features the unmistakable work of Billy Cobham, co-founder of the Mahavishnu Orchestra and legendary jazz and rock drummer, on two tracks.

Born in Tehran in 1973, Mahmoodi was introduced to the acoustic guitar by his music-loving father at age 10. From his very first lessons, Mahmoodi began to dip into various global traditions, learning to play a Russian gypsy ballad or to vamp on a beloved boogie-woogie riff. It wasn’t long before the young Mahmoodi was raiding his father’s Western rock and pop records collected before the 1979 Iranian Revolution. Led Zeppelin and Deep Purple rocked the budding guitarist’s world. “I fell in love with the sound of electric guitar in their music and the energy they gave me made me dance,” Mahmoodi explains. He soon picked up the electric guitar himself.

This youthful interest in 1960s and 1970s rock combined with a passion for Persian music during a lonesome period in his early adolescence, when Mahmoodi lived in France. “My homesickness and loneliness made me look for my roots, and unconsciously, I started playing the Iranian themes I had heard on my guitar,” recalls Mahmoodi. However, he did more than simply transcribe traditional melodies for a new instrument: “The way I played the themes was not to play the exact same notes on a guitar, but to play an Iranian guitarist's interpretation of the themes on my instrument,” Mahmoodi notes.

This unconscious, improvised blend of East and West became what Mahmoodi calls his “accent” on the guitar. His unusual approach to his instrument may not have scored him the approval of the private teacher his father hired once Mahmoodi was back in Iran, but it led to his discovery of a whole new way to play guitar. “My relationship with the instrument was very special and thus my behavior a bit strange. I could spend hours playing with the instrument without actually playing anything special. I used to just try to create sounds. These playful acts used to keep me occupied in my youth,” Mahmoodi told an interviewer for the online Persian music magazine, Zir Zamin.

Later, however, Mahmoodi began to take a more serious approach to these playful beginnings and decided to delve deeper into Persian tradition, in particular melodies played on wind instruments. His music came to explore lesser-known facets of Iranian culture, too often ignored in the political controversy surrounding the country. As Mahmoodi explains, “Iranian music cannot be simplified into traditional music only and Iran's different corners have many different cultures that people need to get to know.”




Two songs on Mehr set out to introduce a broader audience to some of these unheard corners. They stem from zaar, a complex musical rite little known in the West, with roots in Ethiopia and Somalia. Zaar traveled from East Africa on trading ships across the Persian Gulf region and is still practiced today in southeastern Iran. Its foreign origins are revealed in part by the prominent role of women, usually excluded from ritual activities in other ceremonies in Iran. Its rituals of possession and exorcism drive out sea spirits and winds, each of which has its own song. Mahmoodi used some of these melodies as the basis for the songs 'Dingomaro' and 'Noban' on Mehr.

In addition to elaborating on traditional melodies, Mahmoodi’s songwriting also shows a deft rhythmic sense necessary for playing with the complex meters of Persian music. Songs on Mehr such as “Si Pareh” stretch traditional scales and beats, layering meters and playing them off of one another, so that a song’s 7/4 time signature, for example, morphs into a complex pattern of 14 beats, 5+5+4. Playful polyrhythm of this sort helps Mahmoodi fuse the diverse sonic resources available to young Iranians into a new, seamless sound.

Yet one of the most significant links to tradition, a connection that compels Iranian listeners of many generations, lies in the lyrics on Mehr. Mahmoodi draws on the treasury of Persian poetry that can move audiences with just a handful of words from a well-loved poet. Just imagine an American singer-songwriter who could stir fans with extensive references to Shakespeare, Pope, and Donne.

The songs on Mehr are often dedicated to love, but love in all its forms, from intimately romantic to profoundly spiritual. This follows the rich Persian tradition sparked by great poets like Rumi, and in fact the album includes some of Rumi’s poetry alongside the work of other lyricists. Love in all its guises is united for Mahmoodi: “The common essence I want all of my songs to have is a human message, the message you hear in most Iranian mystic poems—love.”

This timely message, communicated through music, has helped Mahmoodi connect not only to his audiences, but also to his Western collaborators, equally versatile musicians like Billy Cobham. After hearing about the young guitarist from a friend, Cobham, impressed with Mahmoodi’s music, happily agreed to sit in on two of the songs on Mehr, including “Si Pareh.”

Though they had barely spoken about the song, Mahmoodi was thrilled when he heard the drum track Cobham laid down. “When I heard his recording, I felt like he had expressed everything I wanted to express on this song. It wasn't like he had read a translation of the Rumi poem but like he had understood every word of it like an Iranian would,” Mahmoodi feels. “To me, this proves that music is a human feeling that knows no borders.”

[Rasputin]

http://edition.cnn.com/video/#/video/international/2009/04/01/ime****an.rock.bk.a.cnn?iref=videosearch

[Rasputin]

www.bar-ax.cominfo@bar-ax.com

About Bamahang Productions (www.bamahang-productions.com)
Bamahang Productions is the leading record label and music production company dedicated to promoting Iranian alternative and underground music. Relying on its huge grass-roots network of musicians and music lovers worldwide, Bamahang Productions has managed to produce and promote many Iranian alternative musicians and bands, most notably Kiosk (www.kiosk-music.cominfo@bamahang-productions.com