Persian Rock comes of age (+ MP3)

[Rasputin]

Iranian Rock Band Has a New York Moment

[Rasputin]

دومین آلبوم گروه كیوسك با نام «عشق سرعت» منتشر شد.
پس از انتشار موفقیت*آمیز نخستین آلبوم این گروه با نام آدم معمولی، كیوسك تصمیم گرفته مضامین اجتماعی و سیاسی ترانه*ها و عادت*های ریاكارانه در جامعه ایران را در این آلبوم نیز ادامه دهد. روی جلد این آلبوم اخطاری با این مضمون «اولیا محترم، اخطار، اشعار مبتذل» درج شده است.
قطعه ویژه این مجموعه آهنگ و ترانه «عمو اسدالله» است كه ترانه آن مبتنی بر دیالوگ*های رمان دایی*جان ناپلئون نوشته ایرج پزشكزاد است و این قطعه در حقیقت ادای دینی به این اثر ماندگار است.
ترانه*ها همان زبان و كلماتی را به كار می*برند كه در فضای امروز تهران تبدیل به عادت شده است. این آلبوم را نیز مانند آلبوم قبلی شرکت بم آهنگ در کانادا منتشر کرده است.

[Rasputin]

هفته گذشته گروه متال "صفیر عرش" اولین آلبومش را بعد از شش سال به بازار فرستاد. اگر چه این آلبوم را باید سالها پیشتر گوش می کردیم، اما هنوز هم بعد از شش سال گوش دادن به آن خالی از لطف نیست. صفیرعرش استعاره و اشاره ای است به مولانا شاعر ایرانی. صفیر به آوای آسمانی و معنوی گفته می شود و اعضای این گروه اشعار مولانا را آوایی از آسمان می دانند. با پژمان واثقی آهنگساز، نوازنده گیتار و هسته مرکزی این گروه کفتگویی کرده ایم:
آلبوم صفیر عرش چند سال پیش شده؟

آهنگسازی آن رسما از سال 76 شروع شد، اما ضبطش سال 2001 بود. یعنی حدود شش سال پیش بوده است.

از همان اول هم با همین ترکیب کار کردید و اسم گروه همین بود؟

گروه تقریبا سه دوره متفاوت داشته است. مرحله نهایی که از سال 76 با هم کارکردیم همان کسانی بودند که این آلبوم را ساختند. تعدادی از ما قبلا در گروه دیگری به نام"mad maxes" بودیم. بعد تغییراتی پیدا کرد و ما گروه "Persian Princes" را انتخاب کردیم و در نهایت به ترکیب دیگری رسیدیم که اسمش را صفیر عرش گذاشتیم.

گروه صفیر عرش

کویر درون اسم یکی از قطعات بی کلام آلبوم است که روی آلبوم هم همین نام را گذاشتید. چرا اسم این قطعه را که تنها قطعه بی کلام آلبوم است، کویر درون گذاشتید؟

این قطعه برای کویر درون آدم ها ساخته شده است. من دو سال در کویت زندگی می کردم و آنجا بود که کویر را به معنای واقعی درک کردم و دیدم. منظورم این است که آنجا آخر کویر است و وقتی به آن نگاه می کردم یاد کویر دورن آدم ها و فطرت بایر بعضی از آنها می افتادم .از حال و هوای این قطعه هم احساسم کاملا قابل درک است و کاملا معلوم است که کار به کویر خشک و بی روح دورن انسان ها اشاره می کند. مثلا گیتار دارد حرف های گلایه ای و اعتراض آمیزی را از انسان ها بیان می کند. کویر درون آدم ها از این کویر که به چش می بینیم خشک تر و سخت تر است.

پس معلوم است که خیلی کویت را دوست نداشتی

راستش را بخواهی نه. چون بیشتر آدم هایش با دوز و کلک برخورد می کردند و کمتر نشانی از صداقت وجود داشت و شاید این به همان دلیل مجاورت با طبعت کویری و خشک آنجا بود. به هر حال آن دو سال خیلی برایم سخت گذشت و این هم حاصل یکی از کارهای آنجاست.

صفیر عرش هنوز هم فعال است یا فقط اسمس از آن باقی مانده؟

فعال است اما بعضی از نوازنده ها رفته اند. مثلا رضا خوشنویس برای تحصیلات به اروپا رفته و در حال حاضر من، ژوبین محمودی نوازنده درامز و فرزاد محمودی خواننده گروه از اعضای اصلی گروه باقی مانده اند.

این آلبوم را سال 2001 ضبط کردید با این حساب باید کارهای زیادی داشته باشید که بعد از کویر درون ساخته شده باشد.

ما در حال حاضر به اندازه دو آلبوم دیگر هم کارهای صبط شده و آماده داریم.



چرا به جای این آلبوم که خیلی قدیمی شده و مربوط به تحربه های قدیمی شماست کارهای جدیدتر را به بازار نفرستادید؟

ما این کارها را خیلی دوست داشتیم و آلبوم بعدی مان هم تقریبا آماده است و تقریبا هفتاد درصد کارهایش انجام شده و به زودی بیرون می آید. برنامه ما این است که از این به بعد سالی یک آلبوم بیرون بدهیم. درضمن اینقدرها هم که شما فکر می کنید کارها قدیمی نیست. با اینکه کارها خیلی وقت است ساخته شده همه تنظیم ها جدید است. البته بعضی از کارها هم همین اواخر ساخته شده.

این کارهای موسیقی هم مثل ساختن فیلم است. ممکن است فیلمنامه یک فیلمی ده سال قبل نوشته شده باشد. اما ساختنش در یک مرحله دیگر باشد در ضمن پنجاه درصد فیلمنامه هم زمان فیلمبرداری عوض می شود. کار ما هم همینطور بوده و کار تازه ای است. اسکلت آلبوم برای 2001 است، اما با تنظیمی جدید.

پس به نظر خودت آلبومت برای امروز حرف های تازه ای دارد؟

موسیقی متال مثل پاپ نیست که هر روز یک فرم و سبک تازه ای به خودش بگیرد. کمتر تغییر می کند و به نظرم موسیقی صفیر عرش هم بسیار زیبا و شنیدنی است.



برای آلبوم های بعدی مجوز دارید؟

نه هنوز دنبالش نرفتیم اما فکر نمی کنم که مشکل بزرگی داشته باشیم. فضا خیلی بهتر شده است.

کارهای بعدی شما هم همین فرم ها را دارد یا تغییر کرده اند؟

فکر می کنم که سبک تر شده اند.

چرا؟ به خاطر جذب مخاطب بوده. چون مخاطب های متال ترجیح می دهند که متال غربی گوش دهند.

یکی از دلایلش این بوده اما دلیل اصلی اش این است که این بار یک خواننده دیگربه نام فرشید حسینی هم داریم که شعر هم می گوید و برای استفاده از شعر های او باید موسیقی مان را کمی تغییر می دادیم. در آلبوم جدید دو خواننده داریم که با هم می خوانند. او احساسات بسیار زیبایی دارد مثلا جنگ را در شعرش به خوبی به کلام درآورده. آنقدر که ما که فقط از شعر مولانا استفاده می کردیم از شعرهای او هم استفاده کرده ایم .



او هم از خواننده های متال بوده؟

نه او خودش یک آلبوم موسیقی پاپ دارد ولی در این آلبوم با سبک متفاوتی می خواند.

من همیشه فکر می کردم که موضوعات عرفانی و درونی اشعار مولاناست که شما را به سمت خودش کشانده اما حالا صحبت از دغدغه های اجتماعی می کنید.

غیر از مولانا مسائل اجتماعی هم بودند که همیشه دنبال فرصتی بودیم تا به آن بپردازیم و حالا با حضور فرشید این فرصت مهیا شده است. اما آلبوم های دیگری هم داریم که بازهم مولانا کارکردیم.

چرا گروه های متال و راک به اشعار مولانا و حافظ اینقدر علاقه دارند؟

موسیقی راک و متال موسیقی اعتراض یا موسیقی ای است که همه چیز را پر رنگ تر از حد معمول نشان می دهد. همین سبک را در نقاشی هم داریم که نقاش ها رنگ ها را پر رنگ تر و شدید تر نشان می دهند در میان شاعران هم مولانا و حافظ از کسانی هستند که این ویژگی را دارند و از همان ابتدای شعر در اوج هستند. نقطه فرود ندارند. از طرفی غم شادی شکوه و ذلت، تنهایی و وحدت همه با هم هستند اما به دلیل اینکه این اشعار متعلق به سال ها قبل است خواستیم موضوعات امروزی را هم در شعرهایمان داشته باشیم و از آنها استفاده مردیم.



اشتیاق و جریان موسیقی های زیرزمینی که تا چند سال پیش مثل یک تب فراگیر همه جا را گرفته بود کمرنگ شده و دیگر اشتیاق گذشته میان جوان ها نیست چرا؟

شاید می خواهند مخخاطب بیشتری داشته باشند. اما یک دلیل عمده هم دارد و آن اینکه آهنگسازی و نوازندگی در این گروه ها آسان نیست و اکثر این گروه ها هم نتوانستند ادامه بدهند. در کشورهای دیگر هم با این موضوع مواجه هستیم. گروه هایی مثل پینک قلوید و متالیکا ماندگارند اما گروه هایی هم بودند که بعد از یکی دو آلبوم دیگر حرف تازه ای نداشتند که بزنند. خوب این مسئله در ایران پررنگ تر است. از آن مهم تر این است که فکر در گروه باشد که در گروه های ایرانی بسیار کم است.

در گروه شما چطور فکر هایی که بتواند کارتان را ماندگار و یا ادامه دار کند وجود دارد.

هست اما من هنوز هم به دنبال فکر های جدید و آدم های جدید برای گروه هستم. حضور فرشید و اشعار اجتماعی در آلبوم بعدی هم با همین دلیل بوده است.

[Rasputin]

[Rasputin]

I finally got the go ahead from Bamahang Productions and modern guitar deity Babak Khiavchi, that the latest album by Kiosk "Eshghe Sorat _amor de la velocidad" (Love of Speed) was finally available on iTunes. A month after the groundbreaking concert at the Great American Music Hall in San Francisco, as one of many fans of this new form of Iranian pop music, I bought the album, and eagerly put it on my iPod so I could listen uninterrupted.

Of course we've all seen the brilliant YouTube video by Ahmad Kiarostami of the title track, "Eshghe Sorat" (now available with English subtitles), or as I like to call it, the Pizza Ghormeh-Sabzi song! But before we get to that, I think it is important to clarify exactly what the importance of Kiosk is, now that we have a second album to quash that whole one-hit-wonder threat the first album had hanging over it's head.

First off, the form of the music. Blues, or southern Blues-rock, and it's many variants is a courtesy and gift by legends like BB King, Muddy Waters, Eric Clapton, Mark Knopfler, and Bob Dylan. Second, this form of music is ideal for use in at once embracing and staving off the sweet pain of an inevitable plunge into one's "Badbakhti". So it applies very well to the general situation that founder Arash Sobhani clearly wants us to indulge in.

On this album, what was tenderly touched on in the first Iranian album, to make you think, is now a blaring Sooreh-Esrafeel, or warning of the real situation inside Iran. You have to really listen (hence an iPod) to the words that are at times whispered with a grizzled voice that sounds a lot like Mark Knofler, post Dire Straits. The form, an obvious homage however, is the perfect vehicle for what Sobhani has to say.

On "Minboos Sabz" (Green Minibus), he confronts us with the silently ignored situation in Iran describing the daily inhumanity of being stopped by the government in the streets, interrogated, and questioned, and how people in Iran willingly numb themselves to the great indignity of constant surveillance and observation by religiously prude authorities. That the numbing is a choice out of hopeless survival. The clarity of what is normal daily life is what is refreshing and highly informative and imbibes a sense of solidarity in those of us blessed to be Iranians who live free.

The information, the kind we don't get from friends and relatives, who upon their return from a "vacation" to Iran, conveniently leave off their trip report, or maybe they too have forgotten and become as numb as their local counterparts.

Small audio touches like mimicking a motorcycle with a guitar when the words mention a "moped, or a 1000 Motorcycle", offer an audio glimpse into a landscape of stark reality and truth. On "Amoo Asdollah" (Uncle Asdollah), you start to hear the same vein of social criticism, only part way through you realize that he is in reality singing an alternate view of the famous Iranian TV Series, "Daie Jan Napelon" (Dear Uncle Napoleon), which ran during the 70's, and is still considered a definitive social critical moment.

The best song for my money though is "Bitarbiat" (No Manners), a cathartic romp through common street slang and Persian curse words that to my knowledge has never been done on any Iranian pop song. I saw this live and I must say it works very well. As yet another commentary, this time aimed at the pretentiousness of Iranian TV news reporters, who gloss over self-importance with feigned journalistic intent. The sheer glee and release of screaming the un-screamable has me wondering exactly how long it will be before we see more YouTube videos by Tehran school girls driving and singing along in their cars, screaming the fill-in-the-blank parts from car widows carelessly. In case your cursing needs help, they are in order of appearance; Jah-Kesh, Bacheh-*****, Zanikeyeh-*****h, Asabemono-Gahidan, Yeh-Moshti-Coskhol, Mardtikeyeh-Kharcos(d)eh, Adameh Dayoos,

The most controversial, again thanks to Kiarostami's video montage straight from the inside of today's Iran, is by far the Pizza Ghormeh Sabzi song, or "Eshghe Sorat". The obvious foibles of day to day life in Iran, are drizzled like a haiku on the thin crust of consciousness. Too fast to take in all at once, you have to listen to this song like 5 times to get all of the references.

As in, "we've got no lunch or dinner, instead we eat yellow cake" the obvious reference to Iran's current nuclear ambitions.

Or, "potato pride, deity democracy", possibly the general lack of courage to stand up against immoral religious oppression.

Or, "smuggling women to Dubai, where are you honorable men?..." a hard cry against the trend in Iranian prostitution of exporting women for consumption in Dubai.

On this song, a welcome collaboration I was glad to hear, was the inclusion of a guest appearance of another up and coming alternative star, none other than Hamed Nikpay, who flexes his vocal muscle not unlike Sting's appearance on Knofler's "I want my MTV". I thought that was very cool to do. Look for a Nikpay review soon.

Production is far better than the first album "Adameh Mamooli" (Ordinary Man). Improved tools and software are clearly audible. It is still a largely "assembled" work, a regrettable result of band mates not being in the same geography, spread across the Pacific Northwest and Canada. I was unsure of Shahrouz Molaei's drums at first, maybe they are a bit too loud, but their quality is high and a great standout. Keyboardist Ardalan Payvar is simply outstanding, taking a fresh and welcome retro approach to licks I thought were juicy and marvelous throughout. The guitar work is as always, masterful. haughty, arrogant, rude, and sad. But you must blindly accept it as your personal Christ and Savior if you are going to appreciate it the way it is intended. Otherwise you're just another numb mildly appreciative cog.

My only regret is one that I cannot regret. Kiosk is an outstanding, highly relevant band. A much needed harbinger of what desperately needs to be sung, screamed actually, by not just one raspy voice and a guitar in San Francisco, but by an entire nation, and if not them, then at least one generation below it. To rage against a machine stench-scented with rose water and esfand, one that is in fact sputtering, as it spews the last of the black and brown toxic smoke of intolerance and injustice. In these last few gasps, at some point we're going to need to decide to go in for the kill and put it out of it's and our misery. Soon, because it is poisoning us all.

At least that's what I think Arash is saying!

[Rasputin]

I wasn't about writing anything about this musical issue since I personally believe that non-serious music as a genre does not need any form of criticism and basically what have been written till now have been absolutely non-artistic, commercial and based on very personal experiences.

But it 's very strange that some people as this band's fans are making such a big deal out these guys which if somebody haven't heard their music will assume the musical geniuses of all time have risen up. Of course this goes to our artistic taste culture which can not be moderate about different levels of art creation. Either someone is a mother-born star or he is the worst piece of trash ever.

Despite many Persian musicians I as an all time music student think that generally non-serious music composition does not need any form of knowledge and education which obviously needs no further explanation because this genre of music is not based on ,any kind of better to say, academic roots. In my opinion this form of music primarily originates from two important factors which are "small signs of musical creativity" and "lyrics".

So let's consider (based on my poor logic) that every band or musician who could have become a big hit either had had a creative music or great lyrics. From a musical aspect Kiosk can not even get judged because its melodies basically don't exist, no special harmony texture and very minimal toward polyphony. No special sound effect, no virtuosity and no exceptional orchestration. Arash Sobhani's voice is a typical impression of the late 70's band lead singer Mark Knofler and even the music follows dire straits stereotypes.

Lyrics can be the only positive point in his work but personally I don't appreciate lyrics which are talking about a social or political issue and end nowhere and have no point because IT IS EASY to create such lyrics which are mostly aimlessly sarcastic and they are basically persian ladies magnet which shows the guy has both the sense of humor and the awareness toward his homeland's social environment.

Maybe that's the main reason for our attitude toward arts! Attracting other's attention to our unique characters! Maybe that's why either we are a dentist or a technician or an architect we have another part of character which is a musician, a director, a journalist, a movie critic, a photographer, a cook, a composer, a painter, an actor, a sculptor, a music critic, a writer, a historian, a poet and a professional dancer.

I didn't go to their for the live performance because had an exam same day and also it was not worth $40 for a night of clubbing and getting drunk till you won't be able to hear any music.

The most amazing part is that some fans are calling their music "original" which whether shows these fans musical memories goes back to prehistoric era or they have problems understanding the word "Orginal".

The album "Eshghe Sorat" can not be heard more than once and trust after the first song it's ok to turn off the player because there is nothing more to listen to. They all look the same to me!

So let's face it! Don't want to say it's a piece of trash but they are only a very very average Persian soft rock band which have a long long way to go and don't even deserve the name "musical phenomenon".

[Rasputin]

[Rasputin]

Amoo Asdollah – If I had one major complaint about this album, it would be about this song. While Arash was writing the songs for the album, he was calling and e-mailing me, asking me about specific sentences that were said in Daie Jan Napoleon. As the book is like my bible and I carry it anywhere I move to, I always had it ready to search for the specific characters or lines he wanted. However, when I heard the final result, all I wanted to say was “babam hey”. The song is packed with expressions from the book that are jammed together, but which don’t really make much sense in the end. Arash’s vocals don’t help here and the music sounds unrelated too. A miss in my book. Pezeshkzad halalemoon kone.

Zoghale Khoob – A hymn-like song that closes the album. Again, social commentary at its best, diverting the listeners’ attention to the plight of our generation in Iran, where Shadi (“Happiness”) falls into depression, Azadeh gets jailed, and Omid dies. Multi-vocal, perfect for mass singing at the concert, and perhaps this was the idea behind creating the song in this form.

Kiosk is going on a tour right now, and this will be the perfect opportunity to see the band live. One of the things that amazed me about their sound was that they are a better band live than what can be heard on their album. Whatever was missing there on the record is to be found at the concert, oddly. Usually, it’s the other way around, bands sound better in studio.

The other good news about the concerts, at least the one in Toronto on the 8th of September, is that the show will open with music from Barzin. Barzin is an Iranian artist who is virtually unknown to the Iranian crowd, but who has quite a following among the western crowd. I actually love his music and I’m having an online conversation with him as we speak, which will be published after the series on Kiosk. Those who know me, know that I don’t write about music or bands I don’t like and I’m quite picky, so this should already give you an idea about what I think of the musician. His music? Think the quiet side of pop, Air’s “Playground Love” or Chemical Brothers “Asleep From Day”, extremely peaceful and sensual, with meaningful lyrics to further the pleasure. Get a taste of it here for now.